Het gaat om de ander

Gisteren was het de dag van de openbaringen. Voortdurend viel ik van mijn stoel van verbazing. Amsterdam, dat bolwerk dat in mijn ogen doorgaans alleen maar goed te bereiken was met het openbaar vervoer had zich voor mijn ogen ontsloten als autostad waar parkeergarages net buiten het centrum eenvoudig te vinden en goed te bereiken waren. De garage was ruim en er was meer dan voldoende plek. Carré was op een afstand van twaalf minuten lopen. In mijn rustige tempo aan de arm van de twee dochters liepen we door de glinsterende straten van de avond in een nog steeds bruisende stad. Overal lichtjes, haastige en minder haastige mensen, terrassen met bezoekers onder luifels in dikke jassen, de prachtige oude gebouwen, de heerlijke herenhuizen, het was er allemaal.

Carré vlagde fier haar bereikbaarheid en in een stroom van theatergangers liepen we mee, af en toe natuurlijk wel eerst even een foto hier en daar. De meiden moesten er om lachen. Voor de blog, alles voor de blog, haha. We konden bij de garderobe de jassen kwijt en in de lounge namen de dochters nog een kop gemberthee. We hadden nog krap een half uur, dus een en ander moest wat haastig naar binnen.

Rij negen, de weg werd gewezen door twee mooie jonge vrouwen in een klassiek kostuum met keurig gepoetste schoenen, nostalgie evenals de suppoost in zijn vurig rode jas met de gouden tressen op de stoep voor carré. De zaal is nagenoeg uitverkocht, een zee van mensen in het rode pluche, en dat geeft aan waarom ik al zo lang niet in een theater ben geweest. Die massa, al die mensen op een kluitje. Ergens zingt in mijn achterhoofd Het Goede Doel: ‘Waar is hier de nooduitgang’, maar al gauw geef ik me over aan de beleving. Twee wonderschone schatten naast me en een puike plek. Mijn liefje wat wil je nog meer.

Claudia begint en al was de volkskrant wat weifelend, want de kop boven een recensie van Gidi Heesakkers luidt: ‘Claudia de Breij is terug en goed, zij het niet op haar overrompelende best’. Mij heeft ze vanaf minuut één opgepakt en meegenomen met haar rake opmerkingen, voorbeelden, haar stevige maatschappijkritiek. Wie goed luistert ziet dat ze, buiten haar eigen strubbelingen om, via een doktersbezoek het teveel aan cortisol naar omlaag moet brengen: Wandelen, yoga beoefenen, tuinieren. Kenmerkende acties zijn er ook. Overspannen zijn en toch naar Disney willen, omdat ze zo vreselijk veel van Sneeuwwitje houdt en ze de film vaker dan wie ook gezien heeft, dat soort dingen. Daar past ook het decor bij, dat grote glitterkasteel met subtiele grapjes erin verwerkt, dat haar de ruimte geeft om volop gebruik te maken van het hele podium. Ze komt bij de grootste manipulators van de wereld uit, die een flinke tik meekrijgen. Alles begint met het ‘bij de groep willen horen’ maar toch ‘anders’ zijn. De taal niet spreken, zowel de lichaamstaal als het begrip bij het woordgebruik. Dat dat hilarische misverstanden oplevert, herkennen we allemaal, toch? Of ik in ieder geval.

Kortom, wie zin heeft om een avond in de watten gelegd te worden met humor en toch midden in het heden wil blijven en iedereen, die meent dat het onbegrip een enorme vlucht genomen heeft en dat alles van polarisatie aan elkaar hangt, ga naar het theater. Beloofd is beloofd, er is genoeg stof om lang op te kunnen blijven teren. Ga naar deze vrouw, die in kapitalen uit de doeken doet, dat empathie voor de ander in staat is om veel vooroordelen voorgoed de wereld uit te helpen. Wel eerst even afdalen van je troon. Jij bent niet de gekwetste, het gaat niet om jou, het gaat om de ander.