Truus gaf aan dat haar bandenspanning te laag was. Door de knieën bij het pompstation zijn activiteiten die zo langzamerhand niet meer tot de ‘Dat-doe-ik-eventjes’ behoren, dus reden we naar de garage. Gemak dient de mens. ‘Als we even zouden wachten was het varkentje zo gewassen’, vertelde de vriendelijke man achter de balie.

Even later reden we met de zoevende Truus naar het centrum. Lief wilde nieuwe T-shirts en nieuwe brillen. Beiden zouden we daar vinden. Zeven stuks nam hij mee uit de winkel waar ‘voordelige mode in topkwaliteit’ te kust en te keur hing. Mooi en duurzaam katoen en voor een lage prijs in gevarieerde tinten. Daarna zochten we de brillenwinkel. Het was vreemd er naar binnen te stappen voor wat ik niet meer nodig had. Lief werd meegenomen voor een meting en daarna zochten we twee passende monturen. Een mooie Mark Jacobs en een Hugo, twee voor de prijs van één. De blauwe voor de computer en de donkere voor alledag. Wat een luxe dat ik er niet meer van afhankelijk ben.

In de ochtend was de longarts telefonisch met goed nieuws gekomen. De staat van de COPD is niet verergerd sinds 2018 en op mijn vragen over inspanning zoals trappen lopen, wandelen, benauwd worden na een maaltijd schreef hij atrovent voor, waarvan hij dacht dat ik dat allang als extra puf erbij had. Het is een snel werkende luchtverwijder, die je tot vier x daags kan nemen als je inspanningen gaat verrichten. Meer lucht en daardoor meer beweging. Allemaal goed voor de conditie. Ziezo, dat waren productieve uitjes op deze miezerige dag.

De documentaire ‘De toekomst is grijs’ die uit vijf delen bestaat, vraagt zich af of ouderen een last of een verrijking zijn. Dat lees ik als ik door NPO-Plus dwaal. Ze claimen dat er buiten de familie nauwelijks contact is tussen jong en oud, dat men elkaar niet kent, niet begrijpt en elkaar ook niet helpt. Dat zet me aan het denken. Ik ben zo’n oudere.

Veel jongeren hebben in de familie wel degelijk met ouderen te maken. Ze respecteren ze, vragen om raad en vice versa. Met het blijven vernieuwen van jezelf heb je eveneens de hulp nodig van de jongeren in deze wereld. Als dat gaat in een wederzijds vertrouwen en respect dan komen dergelijke vragen toch niet bij hen op? Ik denk niet dat wij vroeger zo naar onze ouders en grootouders hebben gekeken. Of ben ik teveel afgedwaald van de werkende wereld. Komt het doordat ik de vrijheid heb, lichamelijk en geestelijk, om te gaan en staan waar ik wil. Mijn vriendinnen en vrienden uit alle leeftijdscategorieën zijn me dierbaar en dat is wederzijds, weet ik.

We worden ouder. Als je gezegend bent met een goed werkend stel hersenen, dan kan de jongere generatie er een voordeel meedoen. Ik besluit de hele aflevering terug te kijken. Dat was maar goed ook. Daardoor ontmoet ik Conny en haar jonge vriend Twan Vet, de stadsdichter van Amersfoort, die in het gedicht ‘Raaklijn’ zo prachtig de vinger op de pols legt. Precies zo, stel ik me voor, zouden mensen elkaar moeten inspireren. Daar gaat het om. Voor elkaar een bron van inspiratie zijn, zoals er ook nooit een kloof is geweest tussen mijn kinderen van de groep en mij. Souplesse is de sleutel die nodig is om de ontmoeting in de juiste waarde te kleuren.

Raaklijn 

Geschreven voor en voorgelezen in het Omroep MAX-programma ‘De Toekomst is Grijs’

Rond mijn slapen trekt het grijs zich elke dag nog in de wortels terug,
er ligt een langer, voller, rijker leven opgerold in de wervels van mijn rug,
diep in mijn botten zit het versleten kraken al, maar houdt zich stil.

Ergens in mijn lijf zingen de verhalen rond die nog lang niet kunnen naverteld,
omdat ze nog moeten gebeuren – plekken waar ik later pas mag zijn,
mensen die ik nog niet tegen ben gekomen, herinneringen die ik nog niet heb.

In haar benen staat nog af en toe een meisje op dat geen weet heeft
van de jaren die elke dag iets dieper in de groeven van haar huid staan afgedrukt,
de gespaarde momenten van geluk, iemand met de tijd nog in haar binnenzak.

Ergens in haar lijf zit nog de onrust die ze ooit bezat, die jeugdige geldingsdrang,
de haast die met het ouder worden ergens rustig liggen gaat –
er woont een meisje in haar ogen dat af en toe nog kijkt.

En op die raaklijn van de tijd, daar overlappen wij elkaar:
een oude dame die het meisje nooit is kwijtgeraakt,
het jochie waarin haast geruisloos nog de ouderdom al slaapt.