Waar een frisse voorjaarsbui al niet goed voor is

De dichter die de wereld wilde veranderen. Met woorden kom je ver, maar zeker niet ver genoeg. Het eerste is de ondertitel bij de biografie van Van Ostaijen. Hij heeft zeker richting gegeven aan mijn leven, toen ik in de jaren zestig een uitvoering zag in Amersfoort, waarin een performance over de Singer-Naaimachine, naar een gedicht van hem. Het heeft voor de voorliefde voor theater en de schone kunsten gezorgd. Een ingrijpende gebeurtenis. Een en ander viel samen met de voorstellingen van het alom geprezen Scapino-ballet, waar we met de lagere school naar toe gingen en die me met bewondering dat enorme podium, de weelderige kostuums en het zachte rode pluche van de stoelen liet ondergaan. Beide maakten diepe indruk. Om nooit te vergeten.

We zijn op een punt aanbeland in de geschiedenis dat je het magische toverstokje van Herman van Veen in handen zou willen hebben, waarmee je de wereld daadwerkelijk zou kunnen veranderen en dan, in een moeite door, ook de karakters van de mensen.

Gisterenmiddag liepen dochterlief, Lief en ik naar de Kom. Dat ging niet vanzelf en met de nodige rustpauzes. Er moest eerst nog een bloemetje gehaald worden bij de plaatselijke super in het centrum. Het was in het theater enorm druk. Zoonlief arriveerde op het nippertje. Bij het scannen van de kaartjes kwamen we er tot onze schrik achter dat die op de dag ervoor stonden. Help. Een vrouw hoorde het en schoot ons aan. Ze had net wat kaartjes teruggebracht. Snel naar de kassa. Daar waren nog vier stuks te verkrijgen en wel op rij drie. Verder was alles uitverkocht. De Franse delegatie, oma en opa, waren er ook en de drie kleinzonen kwamen ons dikke knuffies brengen, Dribbel voorop, die zoals altijd in mijn armen vloog.

Net op tijd zaten we op onze plekken. Rij drie bleek de eerste rij achter de orkestbak en we hadden dochterlief dan ook goed in het vizier. Ze zag er prachtig uit. De Franse Mamie, die van oorsprong kapster was, had haar haar gedaan, opgestoken met prachtige bloemen en krulletjes langs het gelaat. Daarbij had ze een mooie galajurk aan. Het betere werk. Op rij drie zat een trotse moeder, die af en toe een traan moest wegpinken. Sentimentele oude dwaas. Dochterlief naast me dorst me niet aan te kijken anders overkwam haar hetzelfde.

Het was een gevarieerd programma met een vorm van drama tussendoor. Het koor dat uit een veelheid aan stemmen bestaat, is goed. Er waren wat dingetjes met het geluid, iets wat we goed konden volgen omdat we er met ons neus bovenop zaten, maar verder liep het gesmeerd.

Ik begin op mijn vader te lijken, die zijn tranen steeds hoger had zitten, naarmate hij ouder werd. Het maakte in het donker niet uit. Er was genoeg afwisseling in het aanbod. Ze kwamen nog wel met wat foto’s via de beamer op de wand toen zuslief en ik toegezongen werden en later de bruidsfoto met haar knappe Fransman. (Het kraantje ging weer open).

Het regent voor de afwisseling. Dan vandaag de kledingkast maar uitmesten en bedenken wat ik dit weekend meeneem naar Maastricht. Het overtollige kan naar de kringloop. Alles wat langer dan een jaar niet gedragen is en waarvan ik zeker weet, dat ik het nooit meer aan zal trekken.

Waar een frisse voorjaarsbui al niet goed voor is.