Samen genieten is leuker dan alleen

De schrijfopdracht van WordPress is: ‘Schrijf een brief aan jezelf als je honderd jaar bent’. Wat een grappige opdracht. Ik zou alleen maar nieuwsgierig zijn hoe de tijd zich afgewikkeld heeft, al is dat ook tweeledig. Ik wil niet in de toekomst kijken en benijd de Zieners en Voorspellers niet om hun gaven.

Bovendien kan ik nog niet helder denken omdat het boek ‘De moeders van Mahipar’ mijn denken volledig beheerst. Het boek is uit. Het Farsi uit het boek liet me hinkepinken op het verleden. Deze taal is doordrenkt met poetisch zangerige woorden. Zo’n andere taal dan die van ons. Zoveel meer symboliek, zoveel meer zoetgevooisde klanken en de schoonheid ervan. Zoveel liefde voor het leven en zo’n groot contrast met de werkelijkheid.

Een jaar lang heb ik geprobeerd de taal te leren, maar het is me nooit gelukt om de essentie onder de knie te krijgen, waardoor talen eigen worden. Het kan niet anders of elke lezer raakt betoverd door dit verhaal, een inkijk in de Afghaanse gemeenschap hier in Nederland en de lange arm van de tradities en rituelen van Afghanistan. Ik ga er verder niets over zeggen, maar weet dat ik in de ban van het boek was en de laatste hoofdstukken heb verslonden. ‘Fanatiek aan het lezen’, vond lief en dat wil wat zeggen. Geen tijd om te praten, geen tijd om te luisteren, lettertrek tot in het diepst van mijn hele ziel en zaligheid.

Gisteren reden we op een zonnige dag naar Turnhout. Een afsluiting bij Zaltbommel zorgde ervoor dat we een half uur langer onderweg waren. Truus kreunde onder een te lage bandenspanning. Even vol houden Truus.

Bij pleegzoonlief en zijn gezin stal de parmantige kleine de show, trok ons mee naar zijn hotwheels-racebaan en liet ons de in knop staande magnolia bewonderen, zo klein als hij was. We lunchten en het werd een gemoedelijk samenzijn. Daarna was er tijd voor een wandeling door het stadspark met de grote vijver vol gakkende ganzen en eenden en langs de kinderboerderij waar veel volk, volwassenen en kinderen, te overdadig de geiten en geitjes en de reeën aan het voeren waren. Er lagen hele stokbroden, genoeg voor een maand eten, in de platgetrapte modder. Wat jammer. Bij ons is het vaak verboden om de dieren te voederen, eenden worden ziek van brood en ook voor dit kleinvee is het niet zonder gevolgen. De kleine vermaakte zich prima door met een takje muziek te maken op het grote hek om het park heen, de mannen liepen de heuvel over en wij zaten in de zon op een bankje de maanden bij te praten. Over studie, over de nieuwe baan, over Verweggistan, over vakanties.

Dochterlief stuurde twee foto’s uit de tuin. Bloeiende narcissen bij de paarsblauwe heksenbol en de prachtige Helleborus in bloei in volle glorie. Van de week gaan we vast tijd vrij maken om daar ook de lente te omarmen.

Om niet in een woordeloos gat te vallen ligt ‘De dag dat ik mijn naam veranderde’ al klaar van Bibi Dumon Tak. De ondertitel is: ‘Een boek dat sist en bijt en iets doorbreekt, en even woedend als hoopvol is’. Daar tegenover staat de enorm dikke biografie van Paul van Ostaijen door Matthijs de Ridder. Een boek dat je alleen maar op een lessenaar kan lezen, wil je er geen kramp in je handen aan over houden.

Vanmiddag naar de uitvoering van dochterlief en haar koor. Zoonlief is gisteren al geweest en de rest van de familie komt hierheen. Dan lopen we met elkaar naar ‘De Kom’ toe. Samen genieten is leuker dan alleen.