Als je op de golven blijft zeilen

De zon is er weer. Opmerkelijk hoe snel je alle dagen met regen vergeet als twee dagen achter elkaar de zon schijnt. Vandaag had een uitstekende dag voor de tuin geweest, maar we reizen af naar België, waar de pleegzoon van Lief woont met zijn vrouw en zoon. Daar lunchen we en dan gaan we toch niet te laat weer terug. Gisterenavond zagen we op Netflix een boeiende documentaire, met een apart probleem.

Er was een eeneiige tweeling, waarvan de ene jongen een ernstig ongeluk had gehad en in coma was geraakt. Toen hij bijkwam bleek hij aan geheugenverlies te lijden. De enige die hij herkende van alle mensen die hij zag, was die ene broer. Soms vragen we ons af of het leven maakbaar is. De broer zorgde ervoor dat het leven van zijn geheugenloze broer gevuld werd met de herinneringen, die hij hem wilde geven. Diens leven werd op die manier maakbaar, want alle ervaringen van daarvoor waren uitgewist.Een onbeschreven blad.

Na het overlijden van de barse vader en de grappige maar wat bijzondere moeder besloot broer om de waarheid te vertellen, omdat ze in het ouderlijk huis een geheime kast hadden gevonden met een laatje, waarin een foto lag van hen, naakt. De hoofden waren eraf geknipt. Het bleek dat hun moeder hen 15 jaar lang had misbruikt en doorlopend aan diverse vrienden meegegeven. Het zorgeloze leven van de geheugenloze broer stopte met die bekentenis abrupt. In eerste instantie was hij boos op zijn broer omdat hij hem de waarheid had onthouden. De enige reden daarvoor was om hem te sparen voor de naakte werkelijkheid. Alle mooie herinneringen spatten als een zeepbel uit elkaar.

Het hele verhaal zette wel aan tot denken. De broer had op eigen initiatief zo gehandeld en de vraag is of het achteraf gezien inderdaad beter was om zijn broer in onwetendheid te laten. De broer kon alles wat er werkelijk gebeurd was zelf niet vertellen maar wel via een docu-opname. De docu is een verfilming van een boek: ‘Tell me who I am’ door Joanna Hodgkin.

De gedachten over deze gebeurtenis blijven malen. Als alles blanco is daarboven wordt wat de ander vertelt onderdeel van het leven dat je op dat moment leidt. Zelfs foto’s van vroeger krijgen een eigen invulling. Hij verzon er fantasiebeelden bij. Er waren foto’s waarbij ze beiden op het strand speelden. Broer had daar een jaarlijkse vakantie in Frankrijk bij verzonnen en de geheugenloze broer had er levende beelden op geplakt. Broer wilde hem boven alles, met deze vernieuwde kans, een onbezorgd ‘normaal’ leven in een normaal gezin bezorgen. Het pakte anders uit. Was het verraad? Dat geloof ik niet. Het was Liefde.

Het boek ‘De Moeders van Mahipar’ is bijna uit. Sneller dan ik had verwacht. Eenmaal erin gedoken kom je er maar met moeite uit. Tussen alle bedrijven door telkens een flink stuk. Na de dagen van Texel is een rustige periode van stilte en bezinning op haar plek. Ook als tegenhang voor wat nu nog komen gaat. Morgen treedt dochter op met haar koor, een middagvullend moment. Maandag belt de longarts en dinsdagavond ga ik met de dochters naar Claudia de Brey. Vrouwenavond in deze week van de vrouw. Er is altijd wat te doen als je op de golven blijft zeilen