Dat het voor herhaling vatbaar was

De laatste ochtend en een verslag over de welgevulde dag van gisteren. Lief is nu net zo verkouden als ik. Dat wordt een tijdje heen-en-weer-gekwakkel, maar we gaan er het beste van maken.

De dag was minder mooi dan de zon-overgoten maandag ervoor. We hadden om elf uur in het hotel afgesproken voor een bakje koffie met vriendinlief. Ze wilde ons het vernieuwde Museum Kaap Skil laten zien. Eigenlijk the place to be en waar het allemaal mee begonnen was. Het eilandleven rond 1900 met het vissersdorpje Skil., de (bijna)authentiek ingerichte vissershuisjes en de molen de Traanroeier.

De Reede van Texel was in de zeventiende eeuw bij elke zeeman bekend. Het is vastgelegd in een grote maritieme maquette ‘Schip in Zicht’ met exact nagemaakte miniatuurschepen, schepen die vergaan in een storm met onweer en bliksem, verwaaide angstkreten incluis. Het was er een drukte van belang.

Een van de schepen die voor de Reede vergaan was bevatte kostbare handel. In dit zogenaamde Palmhoutwrak vonden duikers honderden luxe en kostbare objecten. De topstukken staan er uitgestald om bewonderd te worden. Daaronder bevond zich ook de beroemde, fantastisch bewaard gebleven zijden jurk en de restanten van een bruidsjurk. De jurk was prachtig. De eigenaar van het schip is er absoluut een uit de betere kringen geweest. Het was er behoorlijk warm en we besloten met de lift naar de bovenverdieping te gaan om daarna langzaam af te zakken, maar waar was de lift? Ineens zagen we onder de animatie iets waar de lift zou kunnen zitten. We konden maar net bij de knop. Hij zat vernuftig verstopt achter een deel van de wand, en die ging met deur en al open.

Boven kon je mee op een zeventiende eeuwse wereldreis. Naar het oosten voor de specerijen en de koffie, naar het noorden voor het graan en het hout en westwaarts naar de suilerplantages met een indrukwekkende suikerketel, waarin de beelden te zien waren van hard werkende tot-slaaf-gemaakte medemensen. Er klonk voortdurende een intrigerende en weemoedige Afrikaanse zang. Prachtig tentoongesteld vonden we alle drie.

Het was fijn dat er overal bankjes waren. Voortdurend moest ik even zitten en bijkomen.

Buiten snoven we de frisse buitenlucht en genoten van het ‘oude’ vissersdorp, met haar smederij, de bakkerij en de winkel, de vissershuisjes, de scheepswerkplaats en toen hadden we wel weer voldoende kennis vergaard. Tijd voor een bezoekje aan de museumwinkel, waar een parmantige muis van Texelse schapenwol met een plakkertje aan haar staart van 4,95 van mij de aandacht trok. Ze keek een beetje smekend. Die zat er voor mij. Ze was slim want bij de kassa bleek dat ze het drievoudige kostte. Ze was natuurlijk in de winkel aan de zwier gegaan die nacht, omdat ze zeker wist dat ze de volgende dag zou verhuizen met een goedkoper prijsje aan haar staart.

Het was haar glansrijk gelukt. Deze sentimentele dwaas smelt voor lieve smekend kijkende muisjes. Succes verzekerd dus. Nu zit ze parmantig voorin bij Truus.

We namen afscheid bij het hotel, dikke zoenen, ze zou een pittige tijd tegemoet gaan. In het restaurant dronken we nog een kopje thee en gingen heel even rusten. Om half zes zouden we dochterlief ophalen, haar nieuwe huisjes bewonderen en uit eten gaan. Mijn voorstellingsvermogen gaat altijd op de loop. Bij een huisje denk ik natuurlijk aan een klein en lieflijk exemplaar midden tussen de duinen, gorgels om je heen en zandhazen, maar niets was minder waar. Ze woonde in een unit die aan het eind van het dorp waren neergezet. Mooie ruimtes met een zit, slaap en woongedeelte, open keuken en badkamer. Knus ingericht met veel kunst en plant.

Haar moeder, de ex van lief, kwam nog even groeten, maar wij zorgden er toch voor dat we op tijd op pad waren. Morgenochtend zou het voor dochterlief vijf uur al tijd worden om aan te treden, omdat ze naar ‘De Overkant’ moest voor haar andere baantje van twee dagen.

We togen naar de Koog, waar het restaurant dat ze op het oog had, dicht was, maar een ander ruim plek bood. Geweldig. Met deze kortademigheid heb ik geleerd om vooral te focussen op kleine porties, dus voor mij een voorgerecht, een vegan voor dochterlief en een vega voor Lief. Heerlijk bijkletsen met tips en tricks voor haar werk in groep 1 en 2 tijdens het smullen.

De tijd vloog om en om acht uur tikte het klokje van gehoorzaamheid. Een stevige omarming met een belofte om gauw weer eens om te komen en naar het hotel. Heerlijk uitrusten op de bedden met een wijntje en een biertje, al mijmerend dat we er goed aan gedaan hadden en dat het voor herhaling vatbaar was.