En dát kunnen we alleen maar beamen

Gisteren konden we het pastamachientje op de kop tikken. ‘Tje’, want het was veel kleiner dan het in mijn beleving moest zijn. Maar ach, dit was de goedkope versie. Kijken of het werkt, dit systeem en of het zich een beetje goed houdt. Daarna kan er altijd nog een duurder exemplaar of een kleine drukpers aangeschaft worden. Vandaag maak ik een proefdruk. Ben benieuwd.

In de Olifantsoor, de Alocasia, zit een bloemknop. Sommige experts raden aan om die eruit te knippen omdat het de plant veel energie kost, maar dat vind ik zo tegennatuurlijk. Ik laat haar lekker haar bloem en vrucht dragen. Het is een pronte dame en een beetje opsmuk zal haar sieren.

Het hoofd zit in de henna. Ik vroeg me af of ik dat niet eens bij een kapper zou moeten laten doen, maar aangezien het goedje binnen een kwartier ingepakt en wel op mijn hoofd zit, wegen de kosten van de kapper niet op tegen de minieme arbeid, die ik er aan moet besteden. Twee uur intrekken moet het toch, daar of hier. Ik mis dan natuurlijk wel die heerlijke massagestoel, waar ik een keer eerder al kennis mee heb gemaakt. Zal ik Lief eens extra lief aankijken?

Broer wordt vandaag 75. Het is de broer direct boven mij, de zesde in de rij. Hij viert het als vanouds met voldoende hapjes voor een heel weeshuis, waar hij zelf de zorg voor neemt. Altijd gezellig druk en vol. Zo leuk om iedereen weer te zien. Er valt doorgaans heel veel bij te babbelen.

Gisteren kwam ik het heen-en-weerschrift van onze groep tegen. Vriendinlief en ik beschreven elkaar de beslommeringen van de dag en de aandachtspunten, soms staccato, soms in vogelvlucht, soms uitgebreid. Met een tikkeltje weemoed lees ik de berichten:

Lieve…Heerlijke drie dagen gehad, zitten goed in het project, hebben veel mooie dingen gemaakt, een reuze worm/een wormenhotel/een zee met tante Kwal en haar vrienden de vissen, de krab en de kreeft.

Berichtje terug: Ha die lieve…Heerlijke dag met leuke ateliers. (Bijna)Alle vogels vliegen. Boven op de keukenkastjes staat een bak met materialen voor mijn atelier van volgende week en mijn planning zit voor in de map, mag het daar blijven 😉

Ach ja, wat waren we een reuze-team. Het blijft een mooie periode om naar om te zien. Ik weet niet meer waar het was, dat ik ergens las dat je minder achterom moest kijken. Maar daar heb ik wat kanttekeningen bij. Ik koester met liefde de gouden herinneringen. Daar groei ik nog altijd op. Het bord dat ik van haar kreeg bij mijn jubileum staat bij het fonteintje van het toilet beneden, met de gevleugelde uitspraak: ‘Een huisje van goedheid en vreugde’ en altijd voeren die woorden me terug naar ons samen. Ik gebruikte die zinsnede in alle toonaarden.

Dochterlief schreef ook een overdracht in het schrift, na een dag dat ze had ingevallen in de groep. Dat is toch heel bijzonder, dochterlief in mijn voetsporen. Ze is nu alweer heel lang leerkracht en voelt zich, net als ik, helemaal thuis en op haar plek in de onderbouw. Het is de vrijheid die je daar hebt, los van de methodes. ‘Geen lesjes’, zegt Theo Thijssen, ‘Volg het kind. Die schrijft de eigen ontwikkeling’. En dát kunnen we alleen maar beamen.