Als hopelijk de stilte overheersend is

Op naar Kootwijkerzand en vergeten dat het natuurlijk heuveltje op en heuveltje af gaat en soms hoger dan dat, bovendien door het rulle zand, dankzij de regen van de afgelopen maanden. Het was er wel prachtig en weids. Zandvlaktes zover als je kon kijken met in de verte nog hogere heuvels. We hielden de route angstvallig in de gaten, want als je hier zou verdwalen had je gemiddeld een dag nodig om je auto terug te vinden. We besloten wel het rechte pad te verlaten en een kronkelpaadje te kiezen. Was het vragen om moeilijkheden? We waagden het erop.

In alle rust zouden we ons midden in de woestijn wanen van Arita Baaijens, die we gisteren over haar filosofische buien in de Sahara hadden horen praten. Eerst moesten we voorbij de enorme vrachtwagens lopen, die de gevelde boomstammen met het nodige geraas op hun laadbak aan het takelen waren. Toen we bij de zandvlakte zelf aankwamen hoorden we ineens een dreigend geratel gevolgd door nog meer van dat onheilspellende geluid. Schoten en een mitrailleur wisten we intuïtief. Daar ging het vreedzame plan om het ego onder de loep te nemen. Natuurlijk werden er ergens vlakbij militaire oefeningen gehouden. Ik vroeg me af wat dat voor de dieren moest betekenen. Er scheen een kudde rond te lopen gezien de vlaaien en ook waren er vogels, die zich nauwelijks lieten zien.

Na een best nog snijdend windje en wat heuvels besloten we toch terug te lopen. Dan maar richting het Veluwemeer hadden Lief en ik bedacht, richting Stroe en Garderen en daarna koers naar Harderwijk. Toen we voorbij de Harskamp kwamen wisten we waar de oefeningen van het leger hadden plaatsgevonden. Natuurlijk, niet aan gedacht. Er was een grote legerbasis in de buurt.

Harderwijk was niet langer het lieflijke plaatsje tussen de stadsmuren, zoals we ons dat herinnerden, maar de haven is nu een grote kuil met zand en heipalen en er omheen waren allerlei nieuwbouwwijken, waarbij ze sommige de schijn van oud hadden willen meegeven, maar nogal pompeus. De oude molen met het museum vielen daardoor een beetje weg, het Veluwemeer was welhaast onbereikbaar. De tomtom dwong ons telkens een wijk in te gaan, waar geen parkeerplaatsen waren of naar een hele grote parkeerplaats waarbij het lang lopen zou zijn om het IJsselmeer te kunnen zien. Door alle bouwactiviteiten was ook de haven minder aantrekkelijk.

Dan maar naar een hotel langs de weg die aan het Veluwemeer stond. Eindelijk. We zagen water, vrijelijk en veel onder het genot van een heel erg late lunch, maar het kon allemaal de pret niet kreuken. Regen bracht ons daarna gezwind weer thuis, waar een film over Einstein de beloning was.

Vanmorgen héél vroeg liet een merel wel een uur lang zijn trillers horen. Hij zat vlakbij en floot uitgebreid het lied van de wisseling van de seizoenen. Bijna lente. Ik kan niet wachten.

Er loopt inderdaad een kudde Wisenten rond in de duinen bij Kootwijkerzand. Dat moest haast wel want er was flink tegen de bomen aangeschuierd en overal lagen kleine wit afgeschuurde stukken hout en bast. De Wisenten hadden we graag gezien. Een volgende keer, misschien op een zondag, als hopelijk de stilte overheersend is.