Daar kan er niet genoeg van bestaan

Gisteren na de vierdelige serie met de opname in Kootwijkerzand wilde ik spontaan richting die zandduinen op de Veluwe. De app gaf aan dat het een goede drie kwartier rijden was. Het viel dus alles mee. Maar de lentelucht waar we mee wakker geworden waren had haar grauwe jas opnieuw aangetrokken. Jammer. Zo’n prachtige plek verdient mooi weer.

Lief vraagt aan mij of ik me kan voorstellen dat een theelepeltje ‘ster’ een miljard ton zou wegen. Een onvoorstelbare dimensie. Ik ben een ei, want heb geen idee. Zwaarder dan die flat?, De Eiffeltoren? Oneindig veel meer dus, nauwelijks voor te stellen. In mijn hoofd gaat het verhaal haar eigen werkelijkheid spelen. Ik zie een vrouwtje theelepel door het heelal zweven en goedmoedig naar links en rechts knikken om iedereen te begroeten en aan te moedigen om hun dag te vullen met liefde. Ze haalt het zilveren theelepeltje dat aan haar riempje bungelt naar boven en doopt het voorzichtig in het sterrenstof. ‘Goud op zilver brengt liefde en geluk’ mompelt ze. Ze spoed zich richting aarde en voorzichtig tikkend tegen haar lepeltje strooit ze het over de mensheid. Een beetje meer in Rusland, een beetje meer in Amerika, een beetje meer in Israel als ze er stiekem een snufje menslievendheid door heeft gekruid.

Zo werkt dat in mijn hoofd. Zeker met onvoorstelbare dingen maar ook met kunst. Ooit, lang geleden, zat ik in het gemeentemuseum, het huidige kunstmuseum, in Den Haag voor het schilderij van Breitner. Het heette De Waspit. Ik zag een jonge vrouw met opgeschorte rokken. We moesten er een verhaaltje bij verzinnen en vanuit dat verhaal, door details weg te laten of juist te noemen, te komen tot een gedicht. Het is iets wat op mijn lijf geschreven is. Zo verdwijn ik in een doek. Niet moeilijk als je helemaal alleen bent met het schilderij en in die gewijde zaal vlak voor het doek je voorstelt dat je in de tijd van die waspit leeft. Ongetwijfeld haast ze zich, ze moet snel zijn, dat vertellen haar opgeschorte rokken.

Nemo Kennislink vertelt dat de kunstenaar het meisje waarschijnlijk in een snelle schets heeft gevangen vanuit zijn huis aan de Lauriergracht 8 in Amsterdam. De schets is door twee onderzoekers van het Rijksmuseum gevonden in een van zijn vele schetsboeken. Dat wist ik nou weer niet. Dat geeft een extra dimensie aan het verhaal. De schets is snel opgezet, in zwart krijt. Op de andere bladzijde staat ze daarom dun gespiegeld.

Ik kan de foto nergens terug vinden. Ik weet dat ik het op de computer heb opgeslagen. Op dit moment kan ik er niet in. Ik weet ook dat mijn eigen opschrijfboekje nog ergens rondzwerft. In ieder geval is het een fijne manier om naar kunst te kijken omdat het tafereel op het doek op die manier bezieling krijgt, ook al is het een eigen interpretatie die daar aan ten grondslag ligt. Toch eens vaker op die manier er weer naar kijken.

Het hoofd zit vol fantastische verhalen. Steeds denk ik dat ik er wat mee moet, maar ach. Ik heb ze bewaard en dat is voldoende. Is dat zo? Ineens is er het besef dat mensen in landen die nu zo verschrikkelijk verwoest worden, ook van alles bewaard hebben. Wat op internet zweeft heeft daardoor misschien nog wel waarde, maar schriftjes, schets-en-dagboekjes, zoals er hier in huis zoveel rondzwerven, niet langer dan dat ze er zijn.

Ik geloof dat ik vrouwtje Theelepel maar weer op laat draven om wat geloof, hoop en liefde te scheppen uit die onmetelijke kosmos. Daar kan er niet genoeg van bestaan.