Over verbinding gesproken

Dwars door de bossen rond Den Dolder naar de expositie ‘Verbinding’ van een oudcollega van Lief en nog vijf anderen in het P’Arts op het oude Willem Arnzt. Het terrein was voor Lief bekend omdat hij er voorheen had lesgegeven. Dat was al tientallen jaren terug, dus een wat weggezakte herinnering. Er kwam wat graafwerk aan te pas. We waren uitgenodigd door lieve vrienden, ook een oudcollega van Lief met zijn vrouw, en al gauw bleek dat het opnieuw een ware reunie was van hun R.O.C tijd op de Oudenoord.

Bij het horen van die naam kon ik niet anders dan aan vroeger denken. Als wij met onze moeder naar de stad gingen, hadden we de keuze om met de bus te gaan of om te gaan lopen en dan op de terugweg iets lekkers te krijgen. Lopen betekende De Oudenoord aflopen langs de Monicakerk naar de Sint Jacobstraat en dan kwamen we in het centrum om bij C&A iets nieuws te kopen of naar de markt op het Paardenveld te gaan. Bijna altijd kozen we voor het lekkers. Een zak stroopwafelkruim, een spoorpunt of een puntzak patat met mayonaise.

Maar ik dwaal af. Lief was in de bijzondere omstandigheid om op de grens van vier werelden te staan. Die van het lesgeven in Dennendal zelf, op het R.O.C met die collega’s, onze wereld van nu en onze wereld van vroeger. Het thema ‘Verbinding’ kende dan ook vele raakvlakken.

Er viel veel te bekijken. Schilderijen, keramiek, beelden, sieraden en foto’s. De onderlinge verbinding tussen deze werken werd gevangen in de symboliek van de appel. De kern, de schil, de steel, het contrast en de pitten. Dat was op zich mooi, maar we werden er wel een beetje door afgeleid. Doorgaans gaan we er onbevangen in wat ontvankelijker maakt voor wat je ziet en welke beleving het oproept. Door de drukte was het nauwelijks mogelijk om je ergens in te verliezen.

De vrouw van de sieraden exposeerde met haar ‘Mon-collectie’ die geschoeid was op een Japans teken of een embleem dat in dat land fungeert als een soort familiewapen. Het was iets wat je kon dragen, maar ook iets wat je aan de muur kon hangen. Mooie kleinoden van zilver of grote hangers. Soms lijst ze ze in en worden het ‘muurjuwelen‘, een mooi betekenisvol gegeven.

Er viel veel te bespreken met al die oudgedienden. Er werd lief en leed aan herinneringen opgehaald, huidig verblijf gekenschetst, eventuele toekomstplannen gedeeld en dat alles met hapjes en dranken onder handbereik. Mijn aandeel daarin was voornamelijk handen schudden en voorstellen, maar met de vrouw van vriendlief kwam een geanimeerd gesprek op gang over de Nicolaasparochie, de kabouters en gidsen en de destijds dienende aalmoezenier. Drie kerken uit onze buurt werden samengevoegd tot De Nicolaas-Monica-Lutgerusparochie en de missen worden nu opgedragen in een ruimte onder de seniorenwoningen, die op de plek van onze oude Nicolaaskerk zijn gebouwd. Dat ligt vlak aan het Boerhaveplein en in het gebouw hing een groot portret van de, door ons geliefde, aalmoezenier. We konden een keer mee. ‘Ik wil je de kerk niet inpraten, hoor’, verontschuldigde ze zich.

Zo voelde dat helemaal niet, maar ik zou graag mijn kleine kindervoetstappen die daar in grote getale liggen, willen verenigen met mijn maatje 40-kloffen van nu. Over verbinding gesproken.