Wereldburgers dus

De helderheid van dit moment. Hoog boven in de lucht, vanuit ons slaapkamerraam gezien, vliegt een ouderwetse V-vlucht aan wilde ganzen. Dat laatste vermoed ik, ingegeven door het boek van Nils Holgersson en zijn avonturen met Aka. Ik ben er stellig van overtuigd dat ik ze vóór mijn hernieuwde blik, nooit zou hebben opgemerkt , daar hoog in het zwerk. Vanaf nu krijgt elk uitzicht weer betekenis, anders dan de in elkaar vloeiende ondefinieerbare kleurschakeringen van voorheen. Opvallend bijvoorbeeld: De ekster op het dak hier tegenover is echt in-zwart en helder wit met prachtig blauw. Bijzonder om mee te maken is de progressie in de waarneming. Per dag gaat ze vooruit, waarschijnlijk net zo lang tot in het brein het verschil tussen de twee ogen in balans is gebracht.

In de bijlage van de groene deze week kom ik zowaar Carry van Bruggen tegen, de schrijfster die aan het begin van de vorige eeuw haar gedachtengoed beschreef in ‘Prometheus’, naast haar romans waarvan sommige duidelijk haar rebellerend karakter tegenover de destijds gehanteerde normen voor de vrouw uitdragen. Haar eigenzinnigheid in Indonesië is me bijgebleven. In de hitte daar weigerde ze om mee te doen aan de gewoonte om je als vrouw in te snoeren voor het verkrijgen van de zo populaire wespentaille. Ze hing haar korset aan de palmbomen en kleedde zich in luchtige sarong en kebaya. Nonconformisme ten top. Misschien komt daar mijn neiging vandaan om ‘het harnasje’ uit te gooien zodra ik de voordeur achter me dicht heb getrokken na een werelds dagje uit.

In Prometheus roemt ze het inzicht in de eenheid en verbondenheid van alles en iedereen. Wie dat inziet is de ware individualist. Niet je eigen belang vooropstellen maar de wijsheid te hanteren dat we onlosmakelijk verbonden zijn met andere mensen en de natuur, met al wat leeft in de ruimste zin van het woord. Een houding die een sterk rechtvaardigheidsgevoel met zich meebrengt. Ik lees en herlees het woord voor woord. Boeiende materie die tot denken aanzet vooral in deze roerige tijden.

Er komt een foto langszij van een lieve Blogvriendin, die de Manteleiken toont, zoals ze schitteren op Walcheren. Kromme honderdjarige oude eiken die niet de hoogte in zijn gegaan maar grillig en kronkelig door het opstuivende zout en de woedende zeewind laag zijn gebleven. Het beeld neemt me mee naar mijn eerste ontmoeting met de kurkeiken van Portugal. Aandoenlijke dunne stammetjes, waar de schors vanaf is geschild voor de kurk op de wijnflessen. De associatie met de kousenbeentjes van Vasalis in het gedicht ‘Appelboompjes’ speelden een grote rol. Daardoor ontroerde het me, alleen waren dit geen zwarte benen, maar gladde roodbruine kousenbenen.

Die manteleiken zijn een voorbeeld van hoe alles met elkaar verbonden is. Allerlei invloeden, aanwezigheid, overlevingsdrang, wilskracht ook, die er voor gezorgd hebben dat ze op deze wijze kunnen blijven bestaan. De kurkeiken overleven hun kale stammen ook, sterker nog, binnen negen jaar is de kurkschors weer aangegroeid en kan het hele proces opnieuw beginnen. Op die manier kan er wel 20 keer veilig worden ontschorst. Ik vraag me af of ze dan een opvang hebben voor niet producerende oude kurkeiken. De manteling op Walcheren bestaat in ieder geval al 200 jaar.

Via de app sijpelt binnen dat de kinderen al bezig zijn met de voorjaarsvakantie een invulling te geven. Dochterlief met een treinreis naar Hilversum met tante Pollewop en de Filosoof. De oudste is afgereisd naar La douce France om de schoonfamilie te bezoeken. Zoonlief en zijn gezin maken het oosten van het land onveilig en lieve schoondochter gaat met de kinderen en haar moeder en tante een paar dagen voor werk en ontspanning naar Milaan. Wereldburgers dus.