We zijn benieuwd

Lente-donderdag vraagt om tegemoet te komen aan de eerste voorjaarskriebels. Die laatste worden, eerlijk gezegd, ook ingegeven door de twee alziende ogen waarover ik nu beschik. De doorkijk door de ramen in de kamer en de keuken is net zo troebel geworden gedurende de afgelopen maanden als mijn eigen blik voor de operaties. Dat betekent met Glassex en trekker in de weer. Sorry lieve spinnen, die zich haastig uit de voeten maken voor dit aanstormend geweld en hun web zien sneuvelen. Het kan deze keer niet anders. Maak weer een mooie in de hoek van het schone glas.

Het is heerlijk zacht buiten. Het balkon wil een schrobbeurt maar dat moet nog even wachten, want teveel druk op het linkeroog is nu nog niet oké. Lief doet de badkamervloer. Ik denk aan vroeger en de lentekriebels van de vrouwen in de straat. Ineens stonden alle ramen open, even doorluchten heette dat dan. Kleden gingen naar buiten, en werden over de waslijnen gehangen of over houten trappen. De mattenkloppers kwamen te voorschijn en sloegen het ritme van de grote schoonmaak. Ramen werden gezeemd, de boel werd binnen geschuierd en de bedden gelucht.

Op de een of andere manier voelde het altijd echt als een nieuw begin, Om met de dichter Gorter te spreken die in zijn Mei met de onsterfelijke zin begint: ‘Een nieuwe lente, een nieuw geluid’. Die beleving.

Zoonlief belde op. Hij stond voor de deur met kleinzoon. Gezellig een flesje gegeven en mijn improvisatie-handpoppen te voorschijn gehaald. Van de doek een Babbelaar gemaakt en daarna Muis, Knorretje en Feetje Toet te voorschijn getoverd. De grote vent had al schoenen aan. Zijn eerste echte en was in een keer baby-af. Wat eenkennig, maar altijd krijgen we, als hij maar bij paps op schoot mag zitten, een grote brede glimlach, een charmeur hoor.

In de volkskrant een artikel over de mare, dat voedzaam en duurzaam eten altijd duurder is. Alle voorgesneden groenten zijn duurder dan wanneer je zelf aan het snijden gaat. Bovendien bevatten kant-en-klare maaltijden een grote hoeveelheid ‘meer’ van alles. Vet, zout, suiker, noem het maar op. Gisteren kreeg ik een recept van een Traybake onder ogen. Die betekenis van het woord moest ik opzoeken. Het is niets meer of minder dan groenten snijden, husselen in de olijfolie, op de bakplaat in een goed verwarmde oven schuiven en roosteren. Binnen een half uur heb je een voedzame maaltijd. In de groentela lag een paprika, een courgette, een doosje kastanjechampignons en er waren nog wat uien en knoflook. Verder ging in het recept alleen nog wat verse thijm en oregano, die ik niet voorhanden had, dus behielp ik me met gedroogde Italiaanse kruiden. In de laatste tien minuten leg je er verkruimelde feta en olijven over. Het is niet te versmaden. We hebben er van gesmuld. Voor de grote eters had ik er nog rijst bij gekookt, maar dat hoeft echt niet. En je kan er goed mee dwars-door-de-kast eten. Iets wat in het kader van voedselverspilling een geliefde bezigheid is geworden.

Deze week stond in het teken van twee films. Nomadland met Frances McDormand in de hoofdrol en Wild. Beide films beschrijven een trektocht van Mexico naar Canada door vrouwen alleen. De eerste in een camper, de tweede te voet. Frances had ik al eerder zien schitteren in de aangrijpende film: ‘Three Billboards, Outside Ebbing Missouri’. Prachtig drama, een dijk van een verhaal. In Wild speelt Reese Witherspoon haar onbezonnen avontuur met een krachtige gedachte erachter als inspiratiebron. Ze wilde er alleen op uit met een (te zware) rugzak tot ze de vrouw die haar overleden moeder haar wenste, in zichzelf zou vinden na een losbandig leventje. Alleen al dat idee zet aan tot gemijmer. Beide films deden erg aan het boek ‘Het zoutpad’ denken.

Ze waren meer dan de moeite waard. Op de rol staat nog de film ‘Samsara’, waarin de regisseur de zaal aanzet tot een kwartier durende meditatie. Hoe dat ervaren wordt in een zaal vol, vragen we ons af. We zijn benieuwd.