De gastvrouw en ik

Zoonlief was precies op tijd. Natuurlijk had ik die nacht gedroomd over een goed oog dat alles recht zou trekken. Het rechteroog is mijn leesoog en het linker wordt mijn ver-affie straks als de nieuwe lens geplaatst is. Samen trekken ze het in evenwicht. Een uitgebalanceerde blik, wie droomt daar nu niet van. Ik kon niet wachten.

Geanimeerd gesprek op de weg er naar toe. Zie ik er tegenop? Geenszins. De vorige keer was een wonderschone ervaring en ik hoop dat nu weer mee te maken. Natuurlijk zal het anders zijn, omdat je voor een deel al denk te weten wat er gaat gebeuren. Het bewustzijn kan zich gaan focussen op de dingen die je door de kleurenpracht niet had opgemerkt, stelde ik me voor. Dit keer zou ik elke handeling registreren, nam ik me voor.

Van hier naar het Antonius in Woerden was een kippen-eindje. Zoonlief liep mee naar binnen om te zien waar ik straks alleen de witte deur door zou gaan. Nog even babbelen van te voren in de wachtkamer die ik vorig keer niet had opgemerkt. Daar zou Lief in alle rust wachten tot ik terugkwam. Het boek van Cusanus, over de wetende onwetendheid, om tijd en eeuwigheid te doden. Straks weet ik in ieder geval meer.

Lieve omhelzing van beiden, druk op de bel en opnieuw die hartelijke ontvangst met het noemen van mijn naam erbij. Fijn om herkenning te zien. Er zaten maar twee mensen aan de tafel en ik kon doorlopen naar het kamertje van de verpleegkundige voor de intake, de controle en de eerste druppels. Er zouden er nog vele volgen.

Wonderlijke bijkomstigheid: De heer aan de tafel had dezelfde achternaam als ik. Dat betekende check, check en dubbelcheck voor iedereen. Dit is mevrouw! Met een uitroepteken. Maar ze zijn zo geroutineerd in het eindeloos controleren. Dat zat wel snor. De lens van mijnheer bleef voor de beste man en ik kreeg mijn eigen lens.

Je zit er vaak met mensen die er de vorige keer ook waren geweest. Dat is iets dat meehelpt aan het ‘op je gemak stellen’. Natuurlijk kom ik uit de ziekenhuiswereld en dat betekent dat de sfeer me volledig vertrouwd is en me geen angst inboezemt. Geen last van witte-jassen-vrees. De gespannen mevrouw van de vorige keer was er niet en alles verliep nu van een leien dakje. Vlot en geroutineerd. Binnen de kortste keren was ik aan de beurt en liet me de overige druppels, als laatste de codeïne, aanmeten, evenals het heerlijke warme dekentje om de voeten.

Achteruit werd ik naar binnen gereden, dezelfde oogarts als de vorige keer zou me helpen. Die waarschuwde, dat het wel eens een compleet andere beleving zou kunnen zijn. Er waren inderdaad wat dingen waar ik me de vorige keer minder bewust van was geweest. Nu begreep ik dat de oude lens ter plekke werd vergruisd en dat de nieuwe lens zich vanzelf zou uitrollen als ze was aangebracht. Ook dat zag ik gebeuren. De kleuren in een spectrum van mosterdgeel(de jodium), roze/rood tot turquoise aan toe en alles wat er tussen lag, ontvouwden zich nog even wonderschoon. Dat alles zonder ook maar het minste te voelen buiten het prikken van de Betadine en een lichte druk om. Niets wat een mens niet hebben kan en minder dan bij de tandarts in de stoel. ,

De versiering, het plastic kapje, werd aangebracht en in de ontvangstruimte viel me warme thee en de zoete koek met dik boter ten deel. Een vriendelijke groet en tot nooit weerziens. De enige plek waar we dat lachend en in volle overtuiging tegen elkaar konden zeggen, de hartelijke gastvrouw en ik.