Het werkt op kleine schaal altijd

Zoonlief had een apparaat meegenomen met een afstandsbediening, zodat we nu de meest recente films kunnen huren en vooral bekijken op het grote tv-scherm, in plaats van op mijn Ipad. Er ontsluit zich zowaar een nieuwe wereld. Hou me ten goede. Er gaat niets boven een intiem bioscoopbezoek aan een van de filmhuizen om daar een film te bekijken. Het pluche, het grote beeld, het overweldigende geluid, de andere geïnteresseerden en de borrel erna met het onvermijdelijke doorlichten van wat het met ons deed, zijn allemaal extra hoogtepunten van zo’n uitje.

Dit te ontvangen op je eigen tv is bijna decadent te noemen. Je huurt een film en krijgt voor aanzienlijk minder geld op je lievelingsbank je eigen persoonlijke vraag geserveerd op een presenteerblaadje én, ook niet onbelangrijk, de keuze is reuze. Bovendien kan je even weglopen voor een versnapering, zitten je knieën niet klem tegen de stoelen voor je en is toiletbezoek mogelijk.

Voor-en nadelen liggen voornamelijk in de sfeergevoeligheid. Maar voor een echte beleving dempen we het licht en verdwijnen in het verhaal dat ons geboden wordt. Gisteren zagen we de drie uur durende film ‘Oppenheimer’. Dan is weg kunnen lopen af en toe een zegen, kan ik jullie uit eigen ervaring vertellen. Bovendien hebben we er in twee avonden naar gekeken. De film vraagt om aandacht en concentratie verdwijnt als de vermoeidheid het brein insluipt. Nu konden we beiden keren met wakkere geest aanschouwen. Wat een spanning. Dat wel. Eerst de ontwikkelingen van Oppenheimer om bekend te raken met de quantum-mechanica, de ontmoeting met de oude Einstein waarin de kiem gelegd werd voor een haat-actie uit een volstrekt onverwachte hoek, wat aan het eind van de hele film uit de doeken werd gedaan. Een domme vooringenomenheid die een hoop teweeg had gebracht.

Wat een film, wat een acteur is die Cillian Murphy en helemaal, wat een ogen heeft de man. Geen aangemeten lenzen of iets dergelijks, maar hij beschikt daadwerkelijk over de indringende blik die bij een bevlogen wetenschapper hoort en die met het grootste gemak daarmee vriend en vijand kweekt. De moeite waard dus. De levenslange morele tol die Oppenheimer moest betalen was het schuldgevoel dat hem zijn leven lang bijbleef. .

De zondag was begonnen met een schudden van de kaarten. Nodig om in de dagelijkse bezigheden de puntjes op de i te krijgen en de geest in balans te brengen. Nuances zijn soms nodig.

Daarna volgde een wandelingetje naar het stadscentrum, waar ik op een zondagmiddag al lang niet was geweest en de geopende winkels als verbazingwekkend ervoer. In mijn herinnering was dat alleen op de koopzondagen zo. Als je niet mee blijft lopen in de vaart der volkeren, raak je al snel achterop. Ondanks de voorspelde stortbuien bleef het droog en was het een aangenaam gekuier.

Dochterlief had een bezoek aan onze tuinen gebracht en al vol verve van alles ingeslagen voor haar plan om te gaan ‘moezen’. De tuin van mijn ouwe buuf heeft namelijk handige bakken waar op een overzichtelijke manier verschillende groenten en kruiden een weg kunnen vinden. De Filosoof en tante Pollewop hadden zelf respectievelijk viooltjes en zomer-asters uitgekozen.

Een goede keus en een goed plan. Nieuwe bloei als opsteker als een tegenhang voor de roerige tijden. Het werkt op kleine schaal altijd.