Ze zijn te sprokkelen

Daniël Boissevain vertelt in de nieuwe Zin in een interview hoe hij nu geniet van het ‘burgerlijk’ bestaan. Huishoudelijke klusjes ‘s morgens vroeg op en ‘s avonds op tijd in bed duiken. Gisteren las ik op FB het grote verlangen van een lieve vriendin. Ze mijmerde over vroeger en de simplistische wijze, waarop een en ander zich toen ontvouwde. Alles was niet meer dan wat het beloofde te zijn. In deze onrustige wereld ga je vanzelf verlangen naar alles wat je als positief en goed hebt ervaren, naar zekerheden die er nu niet meer zijn. Natuurlijk is dat gegeven ook maar persoonlijk. Wat, als je in een geheel ander milieu was opgegroeid, of met sores en ellende.

Maar doorgaans waren er overeenkomsten die voor iedereen golden. De zomers waren warm, de winters waren koud. Er waren ijsbloemen, hoogstammige boomgaarden waar je je tweeling-kersen kon plukken om in je oren te hangen, er was leven in de sloot die in een glazen pot bewonderd kon worden, de lucht was blauw, de bliksem angstaanjagend prachtig en de natuur was fris en groen. Konijnen dartelden naar hartelust evenals de hazen in het veld. De winkels roken naar de kruiden en de koffie die ze in losse zakken verkochten, de kamer rook naar boenwas en er hing een worteldoek met een glimmende koperen salamander op de schoorsteenmantel bij opa en oma. Het eenvoudige kruisje met palmtak aan de muur. Koffie werd handgefilterd, de lekkernij erbij: Zoete koek met dik boter. We sliepen met vieren of zevenen in een kamer. Allemaal zekerheden uit een jeugd.

Wat we vergeten in dat verlangen, dat onze kinderen destijds en de kinderen van deze tijd hun eigen verlangens waarborgen en opslaan als herinneringen. Ze zijn net zo waardevol voor hen als voor ons. Onze herinneringen behoren niet tot de zekerheden van nu.

Onze opa’s en oma’s konden ook mijmeren over hun jeugd en hoe goed dat was. De paardenhoeven op de kinderkopjes, de handelaren langs de deur, de gaslantaarns, het grote kolenfornuis als centraal deel in de kamer, de zondagse visites. Een ander leven.

Huiselijkheid is er om rust te kweken in de hectiek. Je eigen bubbel, je eigen kleine leven waar het goed toeven is. Een milde veilige basis te midden van de onrust, waar je eigen zekerheden nog altijd hun werk doen.

Stef Bos schrijft in dit Zin-magazine-nummer over het sluimerende pessimisme van nu dat een tegengif nodig heeft. Leer van de ontmoetingen met mensen, die je wat kunnen meegeven, drijvend op eigen ervaringen. Leer de schoonheid van de natuur zien, verdiep je in paddestoelen en hun ragfijne ondergrondse netwerk, merk de trekvogels op en hun niet te bevatten vermogen om de weg terug te vinden, sta eens stil bij een collectie postzegels en de fascinerende geschiedenis erachter. Met andere woorden, verdiep je in een prachtige wereld, die onder de onze verscholen ligt. Kleinoden.

Gisteren was ik in het ziekenhuis voor controle en mijn nieuwe oog ziet meer dan normaal, hoe fantastisch is dat. Bij het bezoek aan mijn dochter eerst een heerlijke lunch met vers walnoten brood en een zalige pompoensoep, Poes spon vredig tussen de meegebrachte tulpen en een oude bos, het gesprek ging de diepte in en het was een gelukzalig moment, zomaar midden op de dag.

Met zoonlief en zijn gezin vonden we in de middag een tentje in Vianen waar ze, buiten de hebbedingen die er te koop waren, ook heerlijke vlierbloesem-limonade schonken met haverkoek of een lekkere salade serveerden. Het lachebekje zat erbij te glunderen in zijn kinderstoel, een en al aandoenlijke en meeslepende vrolijkheid. Toch zagen we ook nog kans om wat serieuzere onderwerpen aan te snijden, dieper in te gaan op vragen en eveneens tussendoor alle aandacht te geven aan de kleine. Genieten binnen bereikbaarheid. De goede geneugten van het leven, ze zijn te sprokkelen.