We gaan het zien

Op Instagram kwam ik een betaalbaar alternatief tegen voor het drukken van de tetra-etsen. De vrouw die op een leuke manier uitlegt hoe een en ander werkt, had een ontmantelde pastamachine ervoor gebruikt. Je haalt het snijgedeelte eraf en door de verstelbare standen van de roller heb je een prima-op de dikte van je te drukken object-pers.

Omdat het vaak apparaten zijn die wel worden aangeschaft maar door de bewerkelijkheid van het schoonmaken ook net zo snel worden afgeschaft, dacht ik eerst maar eens wat kringlopen af te gaan. Ik speurde alle schappen af tussen de huishoudelijke apparaten. Buiten alle fonduepannen, racletten, rechauds en meer van dat soort gebruiksvoorwerpen stonden ze helaas niet. De ultieme drukpers, een deegroller, vond ik bij de laatste kringloop en een glazen snijplank om de inkt op uit te smeren. De roller was een prachtig ouderwets onverslijtbaar exemplaar van hard hout. Toch geslaagd.

Omdat ik in de buurt was, wipte ik aan bij zus en haar man. Die zaten net aan de middagborrel. Zus was ook bezig in de keuken en had een prutje opstaan voor de Telor Pedis. Manlief had de frikadel gemaakt van tartaar die ik vast mocht proeven en zalig smaakte. We kletsten bij over ons eigen wel en wee en dat van de familie en na een gemoedelijk uurtje met goede raad en mooie verhalen was het tijd om de boodschappen te gaan doen en huiswaarts te keren.

Lief was de schuur ingedoken om daar de boel te effenen, omdat er zo hier en daar wat van de kinderen achter was gelaten en de ruimte derhalve vol stond met ongeordende brokstukken waar de familie muis zich prima in had vermaakt. Er waren veel plastic zakken de container ingegaan waarvan de inhoud niet meer te redden was geweest. Er kwam ook nog een afzichtelijk schilderij naar boven van een van de exen, met een goede kwaliteit aan doek. Die kon ik wel gebruiken. Zo rommelde de dag verder.

Prompt droomde ik vannacht over grijze muizen en een tamme witte rat, die op een gegeven moment boven op een vogelkooi zat om een vink aan te vallen. De stof tot dromen ligt op straat. Vandaag zal ik de oude schildering witten met gesso. Ik hoop dat ik die hier heb staan en jullie moeten even duimen dat het portret in acryl gemaakt is, dan kan ik er eventueel ook gewoon over heen. Dat geeft altijd een mooie gelaagdheid. Enfin, dat soort ideeën vallen in nu dochterlief onze afspraak van vrouw tot vrouw heeft afgezegd, omdat er een akkevietje tussen was gekomen. Soms is vertrouwelijk bijpraten een cadeautje. Nu gaan we het vrijdag een plek geven tijdens de lunch.

De dag van de tweede staaroperatie nadert gezwind en ik kan niet wachten tot ik alles in de juiste proporties kan zien. Met het rechteroog is het prima lezen, maar het lijkt wel of het linkeroog nu anders participeert. Vermoeiende aangelegenheid.

Vriendinlief stuurde een appje. We zien elkaar minder doordat we allebei een nieuw leven zijn ingestapt. Door het beperkt aanwezig zijn hier zijn er veel gebruikelijke ontmoetingen tussen de wal en het schip geraakt. Goed om te beseffen hoe dat voor een ander voelt. Ik weet het natuurlijk, maar heb de neiging om het weg te duwen. Dat maakt het dragelijker in eerste instantie al hoewel het daarna begint te knagen. We weten allebei dat we voor eeuwig in elkaars hart zitten, daar twijfelen we geen moment aan. Maar gewoon. Zo’n ouderwetse heerlijke knuffel, de slappe lach krijgen om die gekke invallen van ons, verhalen verzinnen voor nieuwe projecten of een lunchafspraak om even bij te tanken en elkaar te voeden, letterlijk en figuurlijk. Dat deel is het fysieke gemis.

Wie weet hoe het straks loopt. We gaan het zien.