Wie weet wat daar nog uit groeien kan

Vriend van Lief had ons uitgenodigd voor zijn verjaardagsfeest. Hij had in januari de 70 aangetikt en wilde dat groots vieren met al zijn familie, vrienden en kennissen, maar vlak voor de datum was er iets tussengekomen, waardoor het hele feest moest worden afgeblazen. Dit was de herkansing. Het was pas in de avond en ik merkte dat met name dat idee iets was om overheen te stappen. Tegenwoordig waren avonden en ochtenden al heilig. Hoe goed het was om toch te gaan bleek nadat we terug konden kijken op een super gezellig samenzijn.

Het was in een gelegenheid waar we wel vaker waren langsgekomen, maar dat we toch nooit hadden bezocht. De Nar, Café der Kunsten. Dat beloofde wat bij aankomst. Gelukkig was er nog plek voor Truus. Er liepen al stelletjes en groepjes mensen een richting op die wij kennelijk ook moesten volgen. Aan de achterkant van een feestelijk met kleine lampjes versierd gebouw was de ingang. Daar moesten we een grote houten veranda voor over. Wat een leuke plek. Overal grappige en getimmerde voorwerpen, een geenszins alledaags café. Bont en vrolijk net als de vriendenkring van vriendlief. Hartelijke rasechte Utrechters met de wortels stevig in het schoolwezen. Joviaal werden we begroet. Lief was direct onder de pannen, want er bleken heel wat oud-collega’s rond te lopen. Het was een groot warm bad voor hem en al gauw werd hij meegetroond naar nog meer collega’s.

Daar zit je dan wat verloren. Ik kende alleen de vriend en zijn vrouw en die waren begrijpelijk druk bezig met het ontvangen van die schare vrienden. We hadden een tafeltje opgezocht omdat ik niet heel erg in de benauwende drukte wilde zijn, dan zou ik het niet zo lang uit kunnen houden. De consequentie was nu, met het verdwijnen van de wederhelft, dat ik wat verloren aan het tafeltje zat. Wel fijn om alles eens goed te observeren. Een bont gezelschap was het zeker. Onze gastheer is een hartelijke man, iemand die graag mensen om zich heen verzamelt en een brede interesse toont voor alles wat er gaande is. Zijn vrouw is al net zo.

Na een half uurtje zo vertoefd te hebben, ben ik lief toch maar gaan uitnodigen met zijn collega’s aan het eenzame tafeltje te komen zitten. ‘Strakjes’, beloofden de collega’s die druk aan de rebbel waren, maar Lief ging gelukkig mee. Daarna plofte er spontaan een van de echtgenoten van de collega’s bij ons neer. Hij bleek vooral last te hebben van de akoestiek. Niet zo verwonderlijk met al het geroezemoes en de muziek, die soms wat harder werd gezet.

De lieve jonge bediening wist ons wel te vinden en niet veel later was onze tafel met overvloedige lekkernijen gevuld. Er ontstond een geanimeerd gesprek met de man, die onmiddellijk mijn patchouli rook en daardoor een aanval van nostalgie meemaakte. Hij had het zelf in de jaren zeventig ook gebruikt. Wat een heerlijke geur was het toch, vond hij nog. De band was gesmeed. Tel daar een wat dover gehoor bij op en de zelfde golflengte was bereikt. We konden elkaar goed verstaan omdat we luid en duidelijk konden praten in deze rustige hoek. We raakten gedrieën in een geamuseerd gesprek. Even later kwam zijn vrouw erbij, een goede collega van lief. Zo werkt dat dus.

Met de vrouwen die er waren had ik dat ons-kent-ons-gevoel. Allemaal vrouwen van dezelfde leeftijd met onze kinderen en kleinkinderen, uit dezelfde onderwijshoek, gelijkgestemde gedachten. De beloften om elkaar nog eens te zien binnen niet al te lange tijd waren dan ook niet loos. Dat gaat er zeker van komen. De collega’s onderling hadden al een reünie bedacht.

Al heel lang had ik niet zo vaak handen geschud en mijn naam genoemd. Een fris en nieuw gezelschap toevoegen aan je kennissen en misschien wel vriendenkring. Wat een rijkdom is dat. Bovendien had ik heel sterk het idee dat we, hoe dan ook, elkaar vast ergens ontmoet zouden hebben. Wie weet wat daar nog uit groeien kan.