Maar dat zal niet lang meer duren

Tuin heeft haar winterkleed nog stevig aan, al zijn hier en daar wel sporen van fris leven onder de dorre takken. Het waterschap heeft de sloten van het perceel af laten lopen en nu was de bodem toch minder drassig dan ervoor. Ook waren ze uitgebaggerd en alles lag er weer keurig bij. Niet dat het pad gevrijwaard was van plassen en modder, maar spitsroeden lopen hadden we intussen wel geleerd op deze veengronden.

Ze lag er lieflijk en braaf bij. Verwinterd maar fier. Afgelopen juli en augustus hadden we immers hard gewerkt om alles al grotendeels winterklaar te maken. De wilgen stonden er goed bij, konden eventueel een snoeibeurt gebruiken, maar dan moest de grond toch echt wat droger zijn. Iets wat nu, met het werk van de dijkgraaf, wel sneller zou gaan gebeuren.

Eerst inspecteerden we de tuin van dochterlief en haar gezin, nu ze naast die van ons waren gekomen. De verzakking in het huisje viel me eigenlijk alles mee. Er waren lekker veel bakken waar ze zo aan de slag zouden kunnen. Het pad moest worden opgehoogd en de rommel van de vorige eigenaresse afgevoerd en dan had je een mooie lap grond. Er stonden veel fruitbomen en bessenstruiken in. Braam was aardig ingedamd. Ze zullen er als gezin een hoop plezier aan beleven en met het grasveld van mijn tuin erbij is het een ideale plek om er te toeven, want natuurlijk bundelen we de krachten.

Vol verwachting ontsloot ik het atelier. Alle vertrouwde spulletjes stonden, ondanks storm en tegenwind, nog braaf op hun plaats. Lief en ik gingen zitten om de sfeer goed op te kunnen snuiven. Wat was het er prettig en wat had ik het gemist, die oude vertrouwde doeken, merendeels af, de naar een likje verf verlangende kwasten, mijn oude penselenkoker, het stilleven van de bal met de twee bustes er tegenaan geleund. Wie waren het ook al weer, die twee. Het grote Bulkboek, waarin ik de verschillende werkzaamheden en overpeinzingen had beschreven, lag eronder. Alle foto’s aan de waslijn, bron van inspiratie, waren door het zonlicht wat kromgetrokken en de libelle van karton was haar achterlijf verloren, maar de vlinders hingen nog steeds vrolijk aan het uitklapraampje.

Vanuit het atelier had je mooi zicht op de tuin. Ik speurde nog in de laadjes naar drukinkt en een roller voor de volgende atelierles van kleinzoon, maar die liggen in het atelier in Hongarije. Dat krijg je als je van alles twee hebt. Dubbele luxe. Lief zag vanuit zijn ooghoek roodborst aanwippen, eerst op het gevlochten wilgentenen hekje en later dook ze naar de grond. Maar ik was net te laat voor de foto.

De appel stond op haar twee benen nog even krom. Het stinkende nieskruid, ofwel de Helleborus Foetidus, stond prachtig te bloeien, eigenlijk het enige plantje dat zich goed kon laten bewonderen. Smeerwortelkronen kwamen overal uit de grond zetten. Daar had ik er liever wat minder van gezien. Mollen en woelmuizen waren verdwenen, dat was aan het ontbreken van de hopen te merken. De engel en het cherubijntje hadden weliswaar gewaakt over het geheel, maar waren toch van het voetstuk gevallen, waarschijnlijk tijdens de laatste twee pittige stormen. Uit de vijver kwamen groene sprieten opzetten.

We observeerden en brachten de klussen in kaart. Nog een paar dagen wachten en dan was de grond zo ver dat we iets konden gaan ondernemen. Dat hadden we toch goed ingeschat. Bovendien was het afwachten of de winter nog eens langs zou komen. In het atelier scheen de zon en niet in de laatste plaats op de uitbundige vaas met zonnebloemen, niet helemaal af, maar wel een vrolijk geheel. Die is het eerst aan de beurt, straks, nam ik me voor en lief keek vooral naar de wilgentakken.

We besloten om om de andere tuinen achter ons heen te wandelen en genoten van het weidse aanblik. Ik meende al kieviten te zien dartelen, maar ik zal over twee weken met twee goede ogen nog eens kijken. Haha. Nu zie ik alles wat vliegt blind aan voor zelf verzonnen gevogelte. Maar dat zal niet lang meer duren.