Wat een groot cadeau

Een heerlijke zonnige dag ligt in het verschiet. Een van de neven is jarig en ik schrijf op de familiepagina een felicitatie voor hem. Vandaag wordt het een tuindag. Een uitgelezen moment en het is best een beetje spannend. Hoe gaan we het aantreffen en met name dan de veengrond na al die nattigheid.

Gisteren was het een enerverend dagje met kleinzoon die voor zijn eerste echte schilderles naar mij kwam. Vlak voor zijn bezoek had ik op de voorzolder nog wat lege paneeltjes gevonden waar hij op kon schilderen. Lekker plat.

Natuurlijk kan er niets op een lege maag, dus de twee gebakken eitjes op twee broodjes gingen er in als koek. Ziezo, nu konden we beginnen. Eerst was er de tekenles in mijn schetsboek, hij wilde zichzelf tekenen. Kijken naar de verhoudingen, naar de vorm van het hoofd, een beetje van alles. Stukje anatomie, waar zitten de ogen, de neus, hoe vind je mond en kin, hoe ziet die neus eruit. Ipad erbij en aandachtig observeren. Kijken is lijken. ‘Eerst werd de sweater op de nek geplakt, o nee, toch maar rondom, hoe doe je dat dan, wanneer zit de nek erin, waar begint die nek eigenlijk’, vragen en vragen. Heel goed. En vooral moest ik boven op mijn arsenaal aan kennis gaan zitten. Hij mocht het eerst zelf zien. Hetzelfde gold voor de verhoudingen en voor het aanhechten van zijn armen aan zijn zelfportret. Die had hij al met handen en al getekend en ze liepen ver weg van zijn lijf. ‘Kijk goed, wat zie je eigenlijk maar?’ ‘O ja.’ ‘Je ziet heel vaak wat je weet, dan vul je het zelf in, maar het klopt niet.’ ‘Ik zie maar twee halve armen er vlak langs’. Dus schildert hij die. Een eye-opener. Zo werken we nog een beetje door.

De aandacht is er, de opperste concentratie en een schrander weten na de uitleg.

Nu wilde hij wel aan een schilderij beginnen. Daarvoor twijfelde hij tussen het Vrijheidsbeeld en een vikingschip. Beiden natuurlijk niet de makkelijkste onderwerpen. Voor het doel van deze dag, schilderen als impressie, koos hij voor de laatste. Oké. ‘Geen sinecure lieverd, maar we gaan het proberen’. Een goed voorbeeld was al snel gezocht. Het was een cruciale opdracht, want hier valt of staat zijn plezier en zijn enthousiasme met het schilderen mee.

Dus was de volgende les, het mengen van de kleuren op het palet. Dat was eigenlijk al voldoende. Ook hier was er de vreugde van de ontdekking. Een tipje van dit, een tipje van dat en dan nog een kleur erbij en het wordt exact de kleur die we nodig hebben. Klopt het? Check, check en dubbel check. Beide blauwe kleuren zijn toch heel anders, waarom. Licht en donker erin verwerken. Hoe hou je je kwast, hoe maak je een streek. Veel basis in een keer. Maar ook hier ging hij met de volle aandacht aan de slag en kreeg er steeds meer plezier in. Hij aan de ezel en ik achter hem. Toen we klaar waren ruimden we alles op. Dat hoort er ook bij. Opnieuw lol in het schoonmaken van de kwasten met warm water en Driehoek zeep in de holte van je hand en het juiste droogproces. Jong geleerd, oud gedaan.

Af en toe was een pauze noodzakelijk, maar gaandeweg raakte ik steeds trotser op hem. Hij, mijn grote spring-in-het-veld, die altijd zo beweeglijk was, focuste zich volkomen op het werk en dat voor drie uur lang, zonder dat de aandacht verslapte. Het resultaat mocht er zijn en toen zijn vader hem kwam halen kon hij opgetogen met een zelfportret in een lijstje en het eerste ‘echte’ olieverfschilderij naar huis. Wat een prachtige middag. Wat een groot cadeau.