Dat geeft de burger moed

Lief is onderweg naar Breda. Met de bus dit keer. Geen overstap, redelijk snel vervoer, geen ongemakken zoals zich de laatste tijd op het spoor voordoen. Ik ben benieuwd hoe zijn ervaringen zijn met een lange busreis.

Ondertussen lummel ik nu ik de kans heb en kijk eerst achterstallige docu’s zoals die van Coen ter Braak over Joost Zwagerman en natuurlijk hakt deze er zwaar in. Zijn lieve en goede vrienden laten een kant zien van deze dichter en schrijver die ik me nooit bewust ben geweest, maar waar ik vast al meer over had kunnen weten. Het is een indringend portret geworden, waarbij het einde gevat is in een lied/gedicht van hem door Wende gezongen. Daarin komen al zijn angsten aan bod. De manier waarop hij naar de wereld kijkt, is zo vooral iets om overal angst voor te hebben.

Als een vriend van hem zijn dood een vergissing noemt, denk ik dat je de gedrevenheid door de waan in het hoofd geen vergissing meer kan noemen. Die is er en daar handel je naar. Wie ben ik om dat te weerleggen. Ik ken het proces niet, ben er anders mee bezig. Kunnen wij in het hoofd en de geest, van de ander kijken? Misschien hopen we dat het een vergissing is. Zijn ex-vrouw zegt het goed. Het zijn de processen die er gaande zijn die er voor zorgen dat het gebeurt. Ik kan me daar achter scharen. Schuld is wat mij betreft geen optie in deze. Daar heeft iedereen natuurlijk een andere mening over en dat is een goed recht.

Zware kost dus op de vroege morgen. Gisteren na de dag van de expositie heb ik eerst een bloemetje geregeld voor vriendinlief die zich zo heeft ingespannen mijn werk in te lijsten. Rond twaalven besteld en om 14.00 had ze het al in huis, precies zo groot en precies de paars-tinten die het op het plaatje had laten zien. Chapeau voor de bloemist en geweldig gedaan.

Na de expositie zijn we nog met een stel etsers gaan dineren in Nieuwkoop. Weer de eindeloos smalle weggetjes over om helemaal aan het eind het restaurant te vinden. Een prachtige zonsondergang met grazende schapen in de wei als ondertoon bij deze gebeurtenis. Gelukkig met voldoende parkeerplek en een handig concept, namelijk een drie-gangen-menu voor nog geen 20 Euro. Voor mij te veel waarschijnlijk, maar voldoende groot-eters om mijn toetje bijvoorbeeld over te nemen en de amuse bestond uit drie piepkleine voorgerechtjes. Het was een mooie afsluiting.

Degenen die hun werk te koop hadden aangeboden hadden hier en daar voldoende en naar tevredenheid verkocht. We zaten er in de wetenschap dat we elkaar hooguit nog eens met een reunie zouden kunnen zien, maar de meesten waren een aantal jaren ouder dan ik en het leven neemt nou eenmaal altijd een eigen wending, dus was het toch ook een zoet samenzijn van herinnering en weemoed. Een mooi gevoel, ‘Weemoed’. Een verlangen naar wat ooit was en tevens een weten van nooit meer op die manier.

Rond negenen waren er warme omhelzingen die bij diezelfde wetenschap hoorde zonder de tranende emoties, die je erbij had kunnen denken. Ben je mal. Zo loopt het leven nu eenmaal. Hoe was het ook alweer? Als er een deur dichtgaat, opent zich een andere. Dat geeft de burger moed.