En zo was het

Gisteren waren er twee belangrijke gebeurtenissen. De herdenking van het overlijden van de vader van de kinderen en de finissage van de etsen die in het Regthuys van Nieuwkoop ten toon waren gesteld de afgelopen drie weken. Een dubbel gevoel, dat wel. Om kwart voor twaalf zaten we in het restaurant de liefhebber te Kamerik, waar alle kinderen op twee na voor een lunch bijeen zouden komen. Een van de kleinkinderen was in de ochtend ziek geworden, misselijk en de hele rataplan, dus die kon er niet bijzijn.

De kerk was net uitgegaan in het klein dorp en we ontdekten dat Kamerik een ruim kerkbezoek telde, waarbij de gelovigen in groepen en groepjes nog stonden na te praten na de dienst. Het deed me denken aan vroeger, als de familie aan de overkant te kerke ging en met hun hoedjes, mantels en lange rokken, hun zwart-gekousde benen door de straat wandelden. Pa en ma voorop, de kinderen er vlak achter.

Het restaurant was net open gegaan. Het was er een beetje donker en en koud. Een familie ging met hun stokoude vader of moeder, dat was niet duidelijk, aan de tafel voor zitten, om een kop koffie te nuttigen. Onze tafel was achterin de zaak en stond keurig klaar. Een lieve jonge vrouw was daar de boel aan het redderen. Na vijf minuten druppelden de kinderen en kleinkinderen binnen. We bestelden een heerlijke lunch en er viel zowaar ook een goede vegetarische keuze te maken. Het was een beetje krap in de tijd, maar goed te doen. We aten wat versneld de soep op en gingen vast vooruit. De weg er naar toe en later de weg naar Nieuwkoop ging over kronkelige smalle Meent-weggetjes en was met mijn beperkt vergezicht van het linkeroog lastig. Menig gesputter vergezelde de rit. Lief was het derde oog.

De kinderen zouden ons later achterop komen. Het was goed dat we die keuze hadden gemaakt, want onze lieve vrienden kwamen beide al voor de kinderen er waren. Ze waren er natuurlijk voor de hele tentoonstelling maar toch vooral ook voor het werk van ons, etsvriendin en ik. Niet voor niets vormden we een kunsttheekransje met z’n drieën, als oud-collega’s en kunstminnende vriendinnen. De mannen waren er ook. Even later kwamen de kinderen aan en bewonderden het werk, toonden hun trots, maar stiekem was ik vooral trots op hen, frisse blommen tussen overwegend wat ouder publiek, een volgende generatie vol beloften. Dochterlief en haar gezin hadden een mooie narcis en een zelfgemaakte boekenlegger bij zich, creatieve expressie. Ze zal gekoesterd worden in het boek van ‘De Moeders van Mahipar’. De ontmoeting met de moeder van een van mijn leerlingen van vroeger was een verrassing. Dankzij haar had ik mijn voorzichtige schreden op het schilderpad uitgebreid en waren we op het idee van het volgen van de etsweekenden gekomen. Haar dochter was er ook en het werd een kleine hartelijke Jenaplan-reunie. Het was natuurlijk ook een feest op zich om alle vrienden van de etsweekenden te zien. We waren allemaal ouder geworden en ik had een aantal sinds een paar jaar niet meer gezien, omdat ik door omstandigheden de laatste weekenden had gemist.

Er was onmiddellijk die goede sfeer van het samenzijn en er viel heel wat aan bewondering te incasseren en aan herinnering te koesteren. De gastvrouwen wandelden er tussendoor en na de speech van een van hen, brachten ze zorgvuldig gemaakte hapjes rond met een drankje erbij. Een extra zonnetje.

‘Kijk mijn moeder shinen’, schreef mijn dochter in een boodschap op Instagram met een leuk filmpje, een compilatie van bezoek en werk, maar de glimlach gold vooral hun aandacht en hun vragen, de bewondering en hun lof. Zo werkt dat dus. De aandacht ervoor zorgt voor een bedding en de hang naar meer. Ze had er een lied van Melanie onder gezet. Een extra betekenis, want dat was de zangeres van mijn jeugd, waarvan ik elk lied uit mijn hoofd kende met heel mijn hart. Dubbele betekenis. De tekst? Here I am. En zo was het.