Het oog rijkelijk verwend

De gastvrouw bracht me een heerlijk kopje thee met ‘een zoete koek, met dik boter’. Dat mompelde ze er schalks achteraan. Het lekkerste dat er bestaat. Een taartje voor mij. Als ik me goed voelde, mocht ik gaan. Dat was al ras na mijn versnapering. Ondertussen mijmerde ik nog wat na over al die bijzondere beelden, die ik letterlijk op of in mijn netvlies had gezien en de stem van het gonzende apparaatje, dat als een robot had geklonken, het grappige deuntje erbij en het gesuis in het linkeroor. Bij het volgende oog nog beter waarnemen en vasthouden.

Beneden zaten dochterlief en lief aan de thee. Ze hadden over van alles en nog wat zitten babbelen en mijn komst was vroeger dan verwacht. Ze bekeken het glazen kapje. Dat was geen vervelend gezicht. Beter dan een wit gaasje ervoor geplakt. Dat had ik gezien bij het ziekenhuis in Amersfoort. Daar zaten bij de ingang heel veel mensen met zo’n gaasje voor één oog te wachten op vervoer. Geen vrolijke binnenkomst.

Ik voelde me echt opperbest en had enorm zin in een saucijzenbroodje. Soms moet je jezelf kietelen. Dochterlief vroeg of ik al wat kon zien. Het was nog een grote wazige boel, niet in de laatste plaats door de mist in het beslagen kapje. Er zaten wel gaatjes in, maar de warmte bleef er toch in hangen. Bovendien stond de pupil wagenwijd open alsof ik zwaar aan de drugs was geweest.

Naar huis en daar was er thee en voor haar een broodje kaas. Toen ze weg was om de jongens op te halen voelde ik de moeheid toeslaan. Het verlangen om het hoofd te vleien in de kussens was groot. Door een mix van al die verse indrukken en vreemde stoffen in het oog was het niet zo verwonderlijk. Lief haalde de twee kussens van boven, ik kroop onder de plaid en liet me meevoeren in de gelukzaligheid van rust en doezelde zowaar een paar uur weg. De zaligheid van de stilte.

In de loop van de avond trok de mist op en meende ik al veel meer te kunnen onderscheiden, maar de volgende morgen mocht het kapje eraf en toen ontdekte ik de kleuren en helderheid van bijvoorbeeld de beelden en letters op de Ipad pas goed. Wat een hemelsbreed verschil. Van zoonlief had ik de dag ervoor een zonnebril te leen gekregen, maar ik wilde voor twee weken zonnebril wel een beetje een aardige om tegen aan te kijken. Vanuit de brillenwinkels in het centrum kozen we de meest centrale.

Daar vonden we een paar opvallende modellen. Dat was de enige eis. Het moest niet een gewone huis-tuin-en-keukenbril zijn. Als ik dan toch eindelijk, misschien voor de tweede keer van mijn leven, een zonnebril aan zou schaffen, dan gelijk maar de meest bijzondere die ik kon krijgen. Het betere paswerk begon. Gelukkig had de verkoop het te druk met hun andere klanten en mochten we het in alle vrijheid allemaal zelf beoordelen. Ik koos voor groot en met een bijzonder montuur. Er was er al een met gouden spikkeltjes, maar op de valreep zagen we het toppunt van leuk. Iets met vegen en vlekken, ze was enorm, maar dat was precies helemaal goed. Mijn haar zat niet, maar dat vond de bril niet erg.

De verkoper verschoot van kleur toen ik geen verzekering wilde en schouderophalend tegen hem zei: ‘Is ie weg, dan is ie weg‘. Natuurlijk wreef hij hem nog extra op, moest ik de bril controleren op oneffenheden en hem nogmaals passen of ie goed zat. Ze kwam glansrijk door de ballotage-commissie. Buiten het zicht van de winkel visten we het etui uit het tasje en deed ik de nieuwe bril op. Ziezo. Wat voor merk was het eigenlijk. Oeps. Haute Couture. Haha, op gevoel toch een goede keus, al had de bril het helemaal aan zichzelf te danken. Het oog rijkelijk verwend.