Een mooie ervaring

Eindelijk was het dan zover. Dochterlief kwam ons ophalen, want ik mocht natuurlijk niet rijden na de ingreep. Ze was er stipt om kwart voor negen en wij stonden al klaar. Lichte spanning, dat wel. Je weet natuurlijk niet wat je te wachten staat. Het Antonius in Woerden is een kleinschalig ziekenhuis met brede gangen, waar de apotheek en de winkeltjes waren ondergebracht en een groot restaurant, met voldoende zitruimte en de belofte aan lekkernijen achter de glazen vitrines.

Achter het restaurant waren de liften. De operatie-unit was op eenhoog. Daar, bij twee witte gesloten deuren, moest ik aanbellen. Dochter en lief hadden me begeleid, maar mochten niet mee naar binnen en zouden hun tijd slijten in het restaurant. Een vriendelijke gastvrouw zorgde voor een warme ontvangst. Het was een betrekkelijk open ruimte met een balie, nog een ruimte met dubbele deuren, een tandartsenstoel en een plek voor een tweede, wat kluisjes, een kapstok en daar tegenover een leestafel met drie wachtenden er omheen. Aan het eind nog een kamertje.

Ik mocht aan de tafel plaats nemen. De tas had ik met mijn lieverds meegegeven. De telefoon en de bril zouden zo direct in het kluisje mogen. Op de tafel waren twee stapels tijdschriften en een dubbele bonbonnière waar verpakte sneetjes zoete koek op lagen. Uitnodigend, een frêle toets in die medische nuchterheid.

Daar zag ik hoe een mevrouw werd klaar gemaakt voor de operatie. Groen mutsje op, blauwe deken over zich heen. Ze was zichtbaar nerveus. Haar dochter zat met twee tassen aan tafel en was de minst aanspreekbare.

Ik werd het kamertje binnen geroepen voor een intakegesprek met een verpleegkundige, een checklist werd afgevinkt en een klein pijltje kwam boven het rechteroog. Vergissingen uitgesloten. Daarna mocht ik terug naar de tafel.

Mijn vorige plek was alweer bezet dus ik ging naast de mevrouw aan de overkant zitten. Ze had eenzelfde pijltje boven het rechteroog. Ondertussen was de mevrouw van daarnet na een stief kwartiertje alweer terug, trillend en duizelig. Alle spanning samengebald, bedacht ik me. De vrouw naast me maakte zich niet druk. Je weet toch niet wat er komen gaat, vond ze. Dat moest ik beamen. We nemen het zoals het zich aandient. Ze had er alle vertrouwen in en wat daarna volgde was een opsomming van kwalen en operaties die al de revue waren gepasseerd, een indrukwekkende staat van dienst. De mevrouw die net geholpen was nam plaats naast haar dochter en kwam bij met een kop koffie en een plakje koek met boter. Ze ging op het verhaal van de overbuurvrouw in en ineens zaten we midden tussen de geschiedenis van wel of geen borstimplantaten. De dochter kon daar over mee praten en mevrouw naast me had ook een dochter, die…Zo verstreek de tijd en had inmiddels weer twee mannen teruggebracht van de operatie. Allemaal hadden ze een vriendelijk glazen kapje op het rechteroog net als mevrouw aan tafel.

De stoel kwam binnen bereik en de deken waar ik ingestopt werd was heerlijk warm. Daar had de moederlijke mevrouw van de ontvangst voor gezorgd. We praatten over de ins and outs van het werk. Ze had op veel plekken gewerkt, waar ik ook de voetsporen had liggen. Ze was voedingsdeskundige geweest voor ze deze baan kreeg. Weer vloog de tijd. De OK-assistente kwam me al babbelend halen.

Wat me opviel was de vriendelijke en warme sfeer onderling. Dat zorgde ervoor dat er rust gecreëerd werd, waar wij ons als patient comfortabel bij konden voelen. Elke stap werd uitgelegd. Het hoofdeinde van de stoel ging naar beneden, er gleed een doek over mijn hoofd, ik kreeg nog een aantal druppels en ik mocht naar het midden van het enige streepje licht kijken. Fel lampje kwam er boven en daarna begon er een kleurenspel alsof ik in de Artificial Intelligence tentoonstelling liep van de Kunsthal. De mooiste roze-roden schoten voorbij. Er gebeurde wat, maar ik ‘liep’ door die prachtige tunnel van kleur. Bij het wisselen van de lens veranderde het beeld. Schaduwtinten, geel/goud dooraderd. Hou het beeld vast, schoot het door mij heen. Bij het volgende oog zal ik alles nog nauwkeuriger tot me nemen, nu was het een ondergaan. Maar wat een knappe techniek, wat een pracht uitvinding, dat dit mogelijk was.

Met het grappige kapje op kwam ik weer onder de hoede van mijn verzorgster. Al met al een mooie ervaring.