Wat wijsheid is blijft gissen

Hoeveel water kan de dag dragen. Storm Isha heeft haar woedende rukwinden om de daken gelegd en is nu wat gekalmeerd. Glazenwassers, ik las over de maffia-praktijken, zijn hier niet nodig. Het slaapkamerraam spoelt onder de aanhoudende waterval glanzend schoon. Een geluk bij een ongeluk. Je kan zeggen: De dag huilt. Je kan ook zeggen: De dag spoelt zich schoon. Mijn halfvolle glas kiest voor het laatste. Tuin is een brug te ver vandaag en al zo lang.

De eerste oogdruppel zit erin, de rest komt na de staarbehandeling morgen. Je ziet even wazig, meer is het niet. Van alle kanten wordt me bezworen dat het een fluitje van een cent is. Of dat bewaarheid wordt, laat ik jullie morgen weten. Ik kan vanaf mijn vijftiende blind typen, dus mocht ik niets zien, dan zou dat vooralsnog geen probleem moeten zijn met lief als controleur achter de hand.

Een wonderlijk telefoontje over een bestelling die niet gedaan is door ons, voicemail afgewacht natuurlijk. ‘Spam’, zegt zoonlief. Dus de prullenbak in.

Het feest gisteren was in Hilversum in een gerenommeerd restaurant in een nog deftiger buurt. Villa’s aan de ene kant en Dudok aan de andere kant. Plekje op het nog ijzige parkeerterrein. Een zaaltje vol met pratende, lachende, onderhoudende mensen. Ons kent ons, maar wij, de vijf kleintjes, kennen niemand behalve de jarige. Spannend is het wel.

We zitten in een rustig hoekje, waar de decibellen van het gebabbel makkelijk langsheen glijden. Zuslief pakt van een lege statafel een borrelplankje met kaas, prosciuto en chorizo. Er komen de geijkte warme hapjes langs, bitterballen, vlammetjes en kroketten. De jarige is in de wolken. De gemiddelde vrouwen zijn rond de 1.80, vroeger waren wij de langste van de klas. Jaren lengen maar centimeters korten.

Een lieve blogvriendin schrijft over haar uitje. De hamamelis staat in bloei. In veel arboreta is ze te bewonderen. Ze ging zelf op bezoek in het Arboretum in Kalmthout, dat bekend staat om zijn vele hamamelissoorten. Tot mijn grote vreugde is het vlak over de grens in de buurt van Roosendaal. Afhankelijk van de ogen mogelijk een bezoek in het (heldere) vooruitzicht. Heerlijk zijn die uitwisselingen waardoor mensen weer inspiratie opdoen en ideeën geboren worden. Haar Hollandse naam, de toverhazelaar, zorgt voor nog meer verbeeldingskracht, haar geur is bedwelmend en sprokkelt op die manier een lieflijke ondertoon mee. Honderden toverhazelaars beloven een woud van tere elfen. Misschien kunnen we een stek meenemen voor in de hof.

In de groene staat een artikel over de toename van het aantal coaches. Voor elke moeilijke beslissing is wel een coach te vinden. Bij het ontdekken van je kinderwensen, je rouwproces, je bevalling, het opvoeden, het daten. Er zijn veel ervaringsdeskundige coaches en dat staat nog wel eens de objectiviteit in de weg. Het roept bij mij de vraag op of we niet snel geneigd zijn om ons eigen plaatje op een ander te plakken. Wat voor de een een middel is kan voor de ander juist het tegenovergestelde zijn. ‘Ieder vogeltje zingt zo het gebekt is’. Met het putten uit mijn spreekwoordenkennis valt me tegelijk in dat dat misschien wel onze coach was vroeger. Die wijsheden van weleer, die te pas en te onpas werden opgelepeld en heel vaak hout sneden. Een quoot uit het artikel: De coach verkoopt de mythe dat, als je maar weet wat je wil, als je je kernwaarden en persoonlijke missie kunt formuleren, dat jouw bijdragen aan de samenleveing dan per definitie waardevol zullen zijn. Alleen vanuit verbinding met jezelf kun je jouw unieke talent met de wereld delen’, aldus de coach.

Je proeft de ironie van de schrijfster. Het aanwassen van coaches en ook de vraag ernaar zet aan tot peinzen. Heel veel hebben we door het leven heen zelf uitgedokterd. Met vallen en opstaan, natuurlijk, maar ook met de ervaring dat elke domper een opstap was naar beter en vaak op eigen kracht of met een goed gesprek. Wat wijsheid is blijft gissen.