Wie weet wat er van komen gaat

Gisteren kwam aan bod dat het toch zoveel makkelijker kan zijn om op tijd te spiegelen aan iemand met meer kennis van een onderwerp dan jezelf hebt. Een leermoment dus. Tijd te over om daarna de kaarten te schudden en het handelen onder de loep te nemen, te overpeinzen en te erkennen waar elkaars fouten een obstakel vormen voor een soepel lopend gesprek. Niets is ons vreemd. Dergelijke momenten zijn vooral heilzaam. Dat is goed. Want zolang ze dat zijn en daarmee alleen al een verbond smeden, voelt het goed. De weg er naar toe is wat ongelukkig, maar uiteindelijk klaart de lucht.

Zondagrust. Verhalen trekken voorbij. Een eigenzinnige filosoof, het nieuwe boek van Peter Middendorp wordt besproken waarin hij de vrouwen van de daders aan het woord laat komen, en uitvoerig komt de demente vader in Londen van een ITer aan bod, die mantelzorg op afstand verleent middels camera’s in het huis van de oude man. Geen sinecure lijkt me dat. Iets om zenuwachtig van te worden als die camera’s steeds weer activiteiten melden.

In het verschiet ligt de verjaardag van schone zus, straks, dat in een restaurantje gevierd gaat worden. Verder ligt de dag nog open in volle maagdelijkheid. Wie weet valt er wat te wandelen, nu de kou uit de lucht trekt.

Een lieve blogvriendin schreef over haar sportieve activiteiten en ik kan alleen maar bewondering voelen voor de kilometers die ze op de fiets maakt. Met het grootste gemak pittige afstanden fietsen en straks een fietsvakantie langs de Maas plannen. Ooit had ik het idee om in de voetsporen van Remy uit Alleen op de Wereld langs de Loire te rijden per fiets. Daar dreef de Zwaan, waarvan ik in dat hoofdstuk nog niet wist, dat zijn moeder aan boord was. Wel was er een donkerbruin vermoeden. Waarschijnlijk was het de sfeertekening van die glanzende witte sierlijke boot die over het rimpelloze water gleed. Hoe schilder je lieflijkheid. Allen op de Wereld was het eerste boek waardoor ik begreep dat je kon reizen zonder uit je luie leesstoel te komen.

Over twee dagen ga ik onder het mes. Het blijkt wel degelijk een operatie te zijn. Er worden vier incisies gemaakt waarmee de lens los komt en vervangen kan worden door een nieuwe. Er is een kleine, echt minieme, aderlating voor nodig. Ik mag die dag geen make-up op en twee weken lang geen oogmake-up. Het is geen drama maar wel is er alleen dat ochtendgezicht dat lief zo vertrouwd is en de rest van de wereld eigenlijk niet kent. Sinds eeuwen begint de dag met een vleugje mascara en een streepje Kohl onder het oog. Lippenstift en klaar voor het podium.

Enfin, is dat alles dan valt het natuurlijk reuze mee. Aan alle kanten hoor ik bemoedigende verhalen, bijvoorbeeld dat ik straks de tuin weer in 3D kan zien. Belangrijker, ik kan zometeen zonder zorg weer tegen het licht in kijken en dan toch de gezichten zien. Dat is nu echt niet mogelijk. Ook zal de pimpelmees zich weer onderscheiden van de vink of de koolmees.

De nacht dat de winter verdween, bedenk ik me, bij het zien van de schone straten, waar geen spoortje sneeuw meer te ontdekken valt. Een mooie titel, die ik opsla achter een van de deuren van het hoofd. Google leert me dat het een knisperverse regel is. Wie weet wat er van komen gaat.