Zolang informatie aan alle kanten nog zo welig tiert

De ochtend vult zich met overpeinzingen, al dan niet gevoed door artikelen in de krant, een column in de nieuwe Groene van de onvolprezen Marja Pruis over de dichter Wigman en ook een van Rebekka de Wit, flarden van de opgezochte gedichten van eerst genoemde, een docu van Close-Up over de street-art van JDL, dat staat voor Judith de Leeuw, de heel jonge Nederlandse street-artist die wereldwijd levensgrote afbeeldingen maakt en dus ook wereldberoemd is. Onder welke steen heb ik geleefd, vraag ik, onwetende, zich af.

Van de dichter Wigman luister ik gedichten terug, o.a. voorgedragen door Maria Neeltje Min(weer die steen, ik dacht dat ze ons allang had verlaten)en geniet van zijn woordenspel. Opnieuw de steen. Nooit eerder van Wigman gehoord. Er schuiven dus kennelijk hiaten in mijn belevingen van alle dag. Kennis die ik graag zou willen weten en toch mis. Misschien is mijn bronnenveld wat sleets en ben ik aan vernieuwing toe. Ik bestel de verzamelde gedichten van Wigman. Ze raken.

Rebekka de Wit schrijft over een tante, die zo secuur appels schilt voor de kinderen, dat die tot hun twaalfde niet weten dat appels een schil hebben. Iets dergelijks zou nooit voorkomen als ze bij mij in de groep hadden gezeten. Mijn schatjes van vier tot zes jaar hebben menig appeltje geschild om appelmoes mee te maken of andere gerechten. We hebben zelfs eens een verkiezing gehouden over vergeten groenten, met een proef-wedstrijd, om te kijken welke groente ze het lekkerst vonden. Het waren er zeven. Er was een stembus bij met heuse stembriefjes waarop je je voorkeur kon tekenen. Welke het geworden is, weet ik niet meer, maar nog wel dat we de grootste lol hadden met het hele project.

En ik lees een blog over een stel dat gaat eten in een duur restaurant. Ze genieten van de amuses en de heerlijkheden die daarna volgen en halen herinneringen op. Ze raken niet uitgepraat. Wel bemerken ze dat het stel naast hen stuurs voor zich uit blijft kijken en zwijgend de maaltijd nuttigen, waarop hij eindigt met te zeggen dat zij zijn hele dag heeft verpest. Daarna beent hij kwaad weg, gevolgd door zijn al even kwade partner. Daarop smeekt de vrouw van het andere stel om toch vooral nooit zo te worden en haar lieve eega sust haar woorden geruststellend.

Er is een documentaire over Joost Zwagerman, die ik angstvallig bewaar om later te bekijken, nadat het schrijven van een andere blogger me erop attent had gemaakt. Lief kijkt over mijn schouder mee naar wat ik allemaal opzoek en af en toe laat zien of horen. ‘Laten we er op een ander tijdstip samen naar kijken’, zegt hij. Als hij dat graag wil, lijkt het me ook een goed en voedend plan. Afgesproken dus.

Bij de boekenbabbel eergisteren hadden we het over een interessant probleem. In het gelezen boek kwam het dilemma naar voren of je kinderen alles altijd moet vertellen. Hier ging het over een vader die fout was in een oorlog, maar die een andere identiteit had aangenomen en daarna de meest lieve en warme vader bleek, die je je maar kon voorstellen tot hij zelfmoord pleegde en zijn echtgenote erachter kwam wie hij in werkelijkheid was geweest. Een van ons meende stellig dat je niet alles hoefde te vertellen. Dan moet je informatie, die belangrijk kan zijn voor het kind, achterhouden, verzwijgen. Wat als een kind op latere leven erachter komt. Ik vertelde dat ik altijd al moeite had met het toneelstukje over sinterklaas, de man die niet bestaat, maar waar ieder kind heilig in gelooft. Ouders die de waarheid niet vertellen geeft een reden tot wantrouwen. We komen er niet uit. Vragen ook niet om eenduidigheid, maar meer naar wat wijsheid is. Heeft ieder mens geheimen?

Met het levensverhaal opschrijven naar aanleiding van de vragen die zoonlief stelde in het najaar, had ik een en ander ook mooier af kunnen schilderen, maar de waarheid brandde bijna uit mijn vingers. Natuurlijk kon ik niet anders dan die opschrijven. Daar hebben ze, naar mijn bescheiden mening, recht op. Foute vaders zijn erg, maar het verzwijgen van de fouten evenzo.

Het is natuurlijk voor ieder persoonlijk, maar het geeft stof tot nadenken en bij een eventueel diner zullen er geen stiltes vallen zolang informatie aan alle kanten nog zo welig tiert.