Een waarborg voor echte vriendschap

De wereld is verpakt in pop-art en sepia onder een blauwe lucht hier in de straat. De boekenbabbel kwam gisteren bij elkaar, dit keer in een dorp vlak bij Tiel en het was alsof we weer op weg waren naar Parijs. Warm opeengepakt, weliswaar als haringen in een ton, vloog onze energieke chauffeuse op haar winterbanden over de weg. Al in de auto begonnen de uitwisselingen, het was immers alweer twee maanden geleden dat we elkaar voor het laatst gezien hadden. Niet over het boek trouwens, geen woord over het boek, dat bewaarden we voor later.

Hartelijke ontvangst, het hek stond al open en er was ruim parkeergelegenheid op het erf. Een witte weidse stilte buiten het geknars van het grint onder onze voeten. De gezellige woonkamer, warm en badend in het licht. Knuffels voor iedereen, uitgelaten gebabbel, gelach, stemmen die zich met de ontvankelijkheid verenigden. Koffie en thee in ruime heerlijke grote kommen, lekkers van de bakker erbij, heel of gehalveerd. Eigenlijk was er een te lange radiostilte geweest, dat bleek wel uit de diverse onderwerpen voordat we aan het boek begonnen. Een van ons moest de anderen vooral op het doel van de avond wijzen, voordat de tijd verzanden zou in alleen maar gezelligheid en ervaringen.

Iedereen had het gekozen boek, De Camino gelezen , geschreven door Anya Niewierra. Op de vraag van iemand bleek de schrijfster ondanks haar naam toch echt van origine een Nederlandse te zijn, die in Limburg woonde. De meningen waren praktisch eensluidend. Spannend, vlot geschreven, pakkend vanaf de eerste bladzijde tot aan de laatste, een verhaal dat de lezer volkomen op het verkeerde been zette, gegis dat je bleef achtervolgen, de hele camino lang, wel iets teveel toevalligheden.

De laatste opmerking nodigde uit tot anekdotes over hoe toevallig het leven kan lopen. Dat beaamden we allemaal, maar zo vaak en zo veel achter elkaar: Het rotsblok, de paraplu, het vergiftigde hondje, de verwisselde kamer. Het kan in het boek niet op. De dader bleef in raadselen gehuld tot bijna aan het eind. Een aanrader, dit boek, voor wie van spanning houdt en graag wat te raden heeft. Een heel ander genre dan dat we doorgaans gewend zijn te doen.

Bij de borrel splitste het geheel zich eigenlijk op in twee groepen. Dat kwam meestal niet voor, dan hielden we het centraal, maar waarschijnlijk door de ruime kamer, hielden we het graag op gehoorsafstand. In ons groepje hadden we het over ouder worden, de pensionering, het erin groeien, het langzaam tot rust komen en ook over de vreugde van het in staat zijn om te kunnen lummelen. Dat is een kunst op zich. Niet meer de denkbeeldige zweep achter je te voelen van vaak zelfopgelegde dwang en prestatieplicht. Een korte analyse leerde dat dat doorgaans met vorming in de jeugd had te maken. Lummelen is voor de zondaars, daar kan je je eeuwig schuldig over blijven voelen. Het kost tijd en inzicht om dergelijke staat van zijn te omarmen.

De andere groep had het over rouw en rouwverwerking, maar inderdaad is het moeilijk te volgen door de afstand.

De gastheer en gastvrouw verwennen ons met een heerlijke borrel en bijbehorende hapjes. De innerlijke mens komt niets te kort. Het wereldleed is een ogenblik in de wandelgangen genoemd met het opdoemende toekomstbeeld, maar vervolgens weet iemand het gesprek weer in luchtiger banen te leiden door over de alternatieve Sprokkelhorstavond te beginnen waar de gastvrouw ook optrad.

Dat kan in zo’n vertrouwd gezelschap, waar ieder elkaar na aan het hart ligt. Alles is bespreekbaar, alles mag zich aandienen, niet in de laatste plaats de goede herinneringen van vijf van ons in Parijs, dat bijzondere samenzijn en het vertrouwen dat we hebben in elkaar. Een waarborg voor echte vriendschap.