Wie weet wat dat oplevert

‘En…Hebben jullie het leuk gehad’ vroeg schone zoon enthousiast aan tante Pollewop en mij. Wij keken elkaar aan en zeiden allebei met een lang gezicht: ‘Nee hoor, we hebben de hele dag niks gedaan, alleen maar verveeld, helemáál niet geknutseld, helemaal niet, en het duurde zo lang’. ‘We hebben ook niets verstopt hoor’, zei tante, ‘Helemaal geen knutsels verstopt’, en ze tuurde broeierig richting een plek achter het aanrecht.

‘Ach wat jammer nou’, zei haar vader, ‘Wat spijtig’. En hij speurde in het rond. Hij liep de gang in om zijn jas op te hangen, na eerst een blik te hebben geworpen op de bewuste plek. De filosoof die op de bank zat, liep regelrecht naar de verstop-plek. Zuslief en ik gebaarden in alle toonaarden, met wapperende handen en het schudden van het hoofd, dat hij niets mocht verraden en hij besloot ‘Partner in crime’ te spelen om zijn zusje te helpen, pakte de plaid van de bank en vleide die extra over de zoekhoek.

Paps kwam binnen en vertelde het maar vreemd te vinden dat de plaid net nog op de bank lag, maar nu ineens in de hoek. Hij tilde een punt op, waarop tante enthousiast gewag maakte van het feit dat daar nu juist wel de knutsels lagen. Natuurlijk wist hij dat allang en hij had ook de tafel gezien, die bezaaid lag met alles waarmee te knutselen viel. ‘Gefopt’ . Trots lieten we zien wat er geproduceerd was. Een mooie doos, die eigenlijk op haar zijkant moest liggen, maar als hij stond was de witte-watten-lucht op precies de goede plek. Hoog boven. Er was een vlinderzwembad, met een meisje erin met dubbele armen en benen die zij had getekend en ik had uitgeknipt en die nu parmantig in de blauw gekleurde eierendoosdeksel zat, met geponsde vlindertjes op de rand geplakt. Er was een vriendjespoes voor hun zwarte poes Daisy, van een bruin doosje gemaakt en een speeltuin voor de poes, waar ze doorheen kon kruipen als ze zou krimpen tot maatje pink.

Eigenlijk had ik met haar naar het Griftpark willen gaan, naar de dierenweide, maar daar had mevrouw geen oren naar. Ik was de Ipad vergeten mee te nemen, maar dat alles kwam uiteindelijk een ultieme knutselmiddag ten goede. Daarnaast was er ruimte om twee keer naar een filmpje te kijken van het gedicht van A.M.G. Schmidt over Zwartbessie, de zwarte kip met zwarte spikkels naar aanleiding van haar getekende roze kip met zwarte spikkels, twee voorleesboeken, een mal liedje uit de koker van deze oma, die bij elke gelegenheid wel een lied op kon dissen. Deze ging over een pot met pindakaas, met een opera-uithaal aan het eind. Alles wilde ze minstens twee keer horen.

Kortom, we hadden ons geen ogenblik verveeld en hadden de dieren en de Ipad totaal niet gemist. Wat U zegt. Een kinderhand is gauw gevuld. Volgende week is de laatste keer, daarna hebben ze eindelijk plek op de opvang. Lief was aanvankelijk meegegaan maar na drieën naar een vriend gewandeld die toevallig een straat verderop woonde. Hij zou op eigen gelegenheid terugkomen om aan voldoende beweging te komen.

Ik zal die gemoedelijke uurtjes missen. In ieder geval valt er lang op de herinnering te teren. Zo is dat. Er worden vast nieuwe mogelijkheden aangeboord en wie weet wat dat oplevert.