Knusse momenten om te koesteren

Appje van zoonlief met een toegevoegde foto. De kleine krullebol en de benjamin, die geen benjamin meer is, allebei met rode blossen op de bank. Ziekies. Griepje. De enige die nog vrolijk rond dribbelt is de kleinste vrouw des huizes getuige een tweede foto. Ze kijkt olijk de wereld in. Sterke vrouw.

Het doet me denken aan een foto in het ongeordende archief. Vier kindertjes in pyjama en met rode koontjes op de bank rondom mijn zieke lijf, op mijn toet ook rode konen, over de benen de in kleurrijke blokjes gebreide sprei. Ach ja met jonge kinderen is het halen en brengen in de winter qua gezondheid, vooral als ze er wat vatbaarder voor zijn. Dochterlief belt met een videogesprek. Help, beiden in ons ochtendtenue op bed. Moeders mooiste met verwarde koppies. Nou ja, ik dan. Dochter ziet er, hoe dan ook, altijd fris en fruitig uit. De souplesse van de jeugd, haha.

Gisteren waren we even oppas voor de jongste van zoonlief. Schone dochter had een beurs hier in Nieuwegein, waar ze haar gezicht moest laten zien. Lief was gelukkig ook mee, want de kleine man wordt het meest rustig als je hem wiegt. Met zijn dertien kilo is dat voor mij te zwaar. Dat red ik niet meer jammer genoeg. Natuurlijk wilde hij het flesje niet, maar een boterham met smeerkaas ging er gelukkig goed in. Totaal de baby’s ontwend of eigenlijk ben ik nooit een echt babymens geweest. Ik begrijp ze niet goed. Vroeger met vier betrekkelijk jonge kinderen was er met de oudste twee altijd uitvoerige communicatie, maar met de tweeling was het vooral maar afwachten wat de diverse signalen betekenden.

Pijn kon ik goed onderscheiden, maar of ze wilden slapen, geknuffeld wilden worden, wat te eten wilden hebben, of krampjes hadden met de bijbehorende spuitluiers, dat laatste viel op een gegeven moment natuurlijk wel te ruiken, was het betere giswerk. En, ik zat er, moet ik bekennen, nog wel eens naast. Vanaf hun eerste woorden ging het goed.

Zodra er taal aan te pas kwam was het gis-leed geleden. Ach ja. Mijn babyromantiek was vooral te vangen in mijn eigen hulpeloosheid, handelingsonbekwaam dichtte ik mezelf toe. Maar toch zijn ze alle vijf groot geworden en goed terecht gekomen, zoals dat heet. Een van mijn lieve schone dochters leerde me dat huiltjes verschillend zijn, zij wist aan te geven wat ze nodig hadden aan de manier van huilen. Nooit geweten. Je bent nooit te oud om te leren.

De daken zijn wit en de straat hier ook. De ekster speelt ton-sur-ton op de nok van het dak. De postbode probeert met zijn afgeladen fiets het evenwicht te bewaren op die gladde ondergrond. Dapper en een hele uitdaging. Toch komt de zon al door en zal het straks weer allemaal gesmolten zijn. Wat overblijft is wat mistroostige drab.

Tante Pollewop en haar broer kunnen misschien binnenkort terecht op het dagverblijf, weliswaar op andere dagen, maar dat is wel fijn voor alle partijen. Natuurlijk zal ik het gekeuvel met haar missen. Het bedelen om te mogen tekenen op de Ipad, de Barbapappa puzzel, het knutselen. Lief zit er bij en geniet van het gemoedelijke gebabbel, honderduit over allerlei onderwerpen, zoals dat gaat op die leeftijd. Knusse momenten om te koesteren.