Daar lenen grauwe dagen zich uitstekend voor

Ineens weet ik waar, de afgelopen dagen, de vermoeidheid vandaan komt die me af en toe lamgeslagen tot de divan veroordeelt. Ik heb sinds twee weken extra oestrogeen op aanraden van de uroloog. Vannacht, het uitgelezen moment om na te denken, had ik de tegenwoordigheid van geest om een en ander na te trekken, zo ook de bijwerkingen van het paardenmiddel. Daar stond het. Griepverschijnselen en/of grote vermoeidheid onder andere. Dat verklaarde dat grauwige toetje dat elke morgen in de spiegel hangt. Tel alle drukke belevenissen van deze culturele week erbij op en zie daar. Probleem uitgeplozen, de verlossing nabij. Vanaf vandaag wordt de dosis gehalveerd want dat stond al in de planning. Dan moet het toch beter gaan. Het is een zoveel rustiger vaarwater als je de oorzaak hebt achterhaald.

De krant brengt gelukkig weer de boekenbijlage met een paar boeiende wederwaardigheden. De biograaf Jaap Cohen die over het leven in tegenstellingen van Theo van Gogh schreef en een pittig, maar te onderschrijven, stukje over de aantijgingen van Connie Palmen aan het adres van de biografe van Ischa Meijer, Annet Mooij, in de column van Sylvia Witteman. Zondagochtend is gezegend met al het leesvoer bij het kopje koffie op bed. Het ei van de expositie en de etsen is gelegd en nu kunnen we weer voort met de tijd. Dat betekende een hoofdstuk van Theo Thijssen, een nieuwe korte serie, wat schrijfwerk en de belofte aan zoonlief om morgen op de kleine te passen.

Er hangt opnieuw een dikke dichte neveldeken over de stad. Het weer schiet maar niet op. In Hongarije is het net zo wisselvallig en hangt het ook op een paar graden onder of boven nul met soms zon en vaker bewolking. Er komt weer een winter aan, belooft een van de weermannen. ‘Eerst zien en dan geloven’, zegt deze ongelovige.

Ingmar Heytze is in de weken nadat ook zijn moeder is overleden, zijn vader al een jaar ervoor, druk bezig met het leeghalen van het ouderlijk huis, zo staat in het magazine van de krant van zaterdag te lezen, Hij zegt het mooi. Alsof je ‘op een bepaalde manier twee levens uitwist’(…)Wat volgt is een wonderlijk onderzoek naar waarde-wat hebben de dingen die je bewaart, te maken met de mensen die in je herinneringen voortleven. Welke dingen gaan over hun fascinaties en bezigheden en kunnen dus misschien wel weg?’

Wie zal het zeggen. Niemand weet dat het hele kleine lepeltje tussen het oude bewaarde bestek van mevrouw Hazelzet afkomstig is, die op haar sterfbed het aan haar man gaf voor mij, als dank voor het zorgen of weet iemand nog dat het ringetje, nu in twee helften, gekocht is bij de drogist op Terschelling op de dag van mijn huwelijk. Zelfs Lief, waag ik te betwijfelen, zal niet meer weten dat de oranje ketting in een van de laden het allereerste cadeau van hem was in de jaren zestig.

Alles wat tot de eigen beleving behoort is mijn achterblijvers vreemd of ik moet er over geschreven hebben, waardoor het een nieuwe betekenis krijgt. Door de grote hoeveelheid die de dichter op zijn dak kreeg, ruimde hij zijn eigen kasten uit. Ook dat omschrijft hij prachtig. ‘Als je bereid bent om geregeld je eigen bezittingen te verminderen, creëer je ruimte om de levens van anderen door jouw leven heen te weven’. Daarbij doelt hij niet alleen op de memorabilia van zijn ouders die bewaard gaan blijven, maar ook ruimte voor nieuwe dichters, schrijvers en kunstenaars. Iets wat ik kan onderschrijven. De boekenkast boven is leeg en eigenlijk zijn er nog twee door te spitten. Daar lenen zich grauwe dagen uitstekend voor.