Voldoende stof tot spreken

Rotterdam is altijd een beetje mijl op zeven bij de gedachte dat ik er doorheen moet rijden. Amsterdam, Den Haag en natuurlijk Utrecht, dat ik op mijn broekzak ken, rij ik met het grootste gemak, evenals de kleinere steden, Zwolle, Nijmegen, Deventer, Almelo, het maakt me niets uit. Maar Rotterdam ken ik gewoon minder goed. Ik ben niet meegegroeid met deze enorme stad, heb de veranderingen niet meegekregen. Het zit tussen de oren, zover is duidelijk, want zelfs voor Parijs draai ik mijn hand niet om.

Vanwaar die ingebeelde gespannenheid. Een boeiend vraagstuk om te onderzoeken, ergo, misschien moet ik vaker die kant op. We reden langs de Maasboulevard en keken onze ogen uit. Als je het hebt over een metropool, dan hoort Rotterdam daar helemaal bij. Het schijnt ook steeds populairder te worden. In ieder geval zagen we een aanzienlijk aantal toeristen foto’s schieten.

Lief en ik hadden de Kunsthal met de grote overzichtstentoonstelling van Ai Wei Wei op het oog. Die omgeving kende ik gelukkig wel. De parkeergarage had nauwelijks geheimen en naar de hal toelopen was alleen een kwestie van trappen lopen en stukjes wandelen. Dat was nog prima te doen op eigen tempo. De lift was helaas buiten werking.

Altijd een wonderlijke binnenkomst aan de kant van het museumcafé en het kleine compacte winkeltje. We kregen bandjes voor om de polsen en dachten onmiddellijk terug aan de festivals en feesten van vroeger waar iedereen met een polsbandje liep. Zo ook hier. Jassen in de kluis gepropt, rugzak idem dito en gaan. Vol verwachting klopt ons hart. De rode loper in het auditorium langs brede rijen stoelen liep omhoog. Stoelen genoeg om uit te rusten. Boven begon onmiddellijk het grote kijkfestijn aan alle kanten. De kunsthal(1 tot en met 7) bood veel, zo niet teveel voor een keer. Ai Wei Wei zou in principe genoeg zijn, maar de tentoonstelling over Artificial Intelligence stond ook op de planning. Eens zien hoever we kwamen. Het was er in ieder geval druk genoeg.

Ai Wei Wei is een groot mensenrechtenactivist, die met zijn installaties, sculpturen, schilderijen, lego-werk, fotografie, videokunst en beelden zijn omgeving wakker schudt voor wat er gebeurt aan autoritaire machtsinvloeden in zijn land en in de wereld op een indringende wijze. Hij put daarbij ook uit eigen ervaring. De tentoonstelling heet ‘In Search of Humanity’. Dat dat aanvaringen en botsingen met zich meebrengt, als hij het aan de praktijk wil toetsen, kan niet uitblijven.

Als je niets afweet van het werk van Ai Wei Wei dan is het handig om eerst de omschrijving van de Kunsthal te lezen, anders mis je sommige belangrijke informatie voor het tot stand komen van bepaalde kunstwerken en de manier waarop het gemaakt is. Zo is de vloer van zonnebloempitten die daar ligt, gemaakt van 1000 kilo porseleinen handbeschilderde zonnebloempitten als woordloze kritiek op het handelsmerk van goedkope Chinese producten ‘Made in China’ of loop je voorbij aan de stuurloze fietsengroep, met de nadruk op stuurloos.

Je kan natuurlijk ook de eerste indrukken onbevangen waarnemen om vervolgens nog een keer te gaan en dan ingelezen te zijn. Dan voel je bepaalde indrukken zoals ze onbevooroordeeld binnenkomen. Beide manieren zijn een aanrader. Aan aandacht was er in ieder geval geen gebrek en dat op de minst drukke dag van de week, de donderdag, volgens de statistieken.

Als afsluiter is een soepje in het museumcafé niet te versmaden. AI liet een boeiend schouwspel zien, maar heel erg diep zijn we daar niet ingegaan net als de tentoonstelling van de dertig jonge kunstenaars over Sex, Drugs en Rock and Roll, Soms is genoeg genoeg en met Ai Wei Wei heb je voldoende stof tot spreken.