In de hele zaal kon je een speld horen vallen

Het nieuwe Zin-magazine was er gisteren en ik bewaarde het nog even in zijn knisperende plastic tot vandaag om het bij het prachtige ochtendgloren als cadeautje uit te pakken. Natuurlijk was de eerste gang naar de column van Stef Bos, die altijd van die heerlijke meedenkers toevoegt aan zijn stukken. Nu ook weer. Zijn vader was een ordentelijk man die zijn persoonlijke en zakelijke leven nauwkeurig archiveerde, met naam en toenaam en data, keurig gerubriceerd. Stef Bos had deze eigenschap overgenomen van zijn grote voorbeeld.

Derhalve kon hij bij het opzoeken van de originele tekst van het lied ‘Papa’ deze moeiteloos haast, terugvinden. Alsof je naar jezelf keek veertig jaar geleden vond hij. Bovendien was er nog iets aan dit liedje. Normaal gesproken verzon hij alle teksten en puzzelde en schrapte net zo lang tot het klopte in alle facetten, maar dit lied was hem toegekomen. Er stonden zinnen in die hij nauwelijks herkende als ‘ontstaan uit eigen koker’.

Dan schrijft hij de voor mij onsterfelijke woorden: ‘De wezenlijke inzichten vind je niet. Ze vinden jou. Je moet er alleen voor open staan en klaar zijn om ze waar te nemen’. Dat was iets wat me zo vaak had geïntrigeerd bij het teruglezen van mijn stukjes. Had ik dat geschreven. Dat wel, maar hoe was ik aan die wijsheid gekomen. Er zitten vast geheime kamertjes in het hoofd, waar achter een dichte deur heel veel wijsheid besloten ligt, die zich bij tijd en wijle laat sluizen.

Gisteren zijn lief en ik in het kader van onze culturele dagen naar Utrecht getogen om in het Louis Hartlooper, ooit het oude politiebureau Tolsteeg waar onder andere mijn vader werkte als brigadier-wachtcommandant, de film ‘The old Oak’ te gaan bekijken. De recensies waren onverdeeld enthousiast. We waren vroeg en kozen een Lehdes, een Marokkaanse linzensoep, waar de lepel stijf rechtop in kon blijven staan, zo rijk gevuld was ze. ‘Om lekker warm te worden’, lachte de vriendelijke jongen die de kommen kwam brengen. Er zat room bij, die we prompt per ongeluk eerst op het brood smeerden, tot ik de roomboter ontdekte. Oops, o ja. Er af schrapen en in de soep. Boter op het broodje en het leed was geleden. We zaten heerlijk in betrekkelijke rust in dat zijkamertje van het doorgaans drukke restaurant.

De kaartjes waren via internet besteld, maar er was geen bevestigingsmail binnengekomen, dus had ik nog even na gebeld. Het zat in het bankverkeer, waardoor het filmtheater dan te laat het geld binnenkreeg en de reservering niet door kon gaan. Kaartjes afhalen aan de kassa, was het recept. Laat in de middag kwam pas de bevestiging, voor de twee stoelen naast die van onze gereserveerde. Haha, navraag leerde dat wij die telefonisch bestelde eerste twee stoelen ook zelf hadden. Je moet altijd bij de les blijven. De lieve kaartverkoper gaf ons onze eigen stoelen per kaartje. Ziezo geregeld.

De film is een dikke aanrader. Eigenlijk voor iedereen. Een soort handleiding hoe om te gaan met andere culturen en hoe elkaar te versterken. Een ongelooflijk ontroerend verhaal voert de ondertoon, maar de hoop en de liefde zijn de belangrijke leidraden. De kortzichtigheid van drie mannen in de kroeg: The old Oak’, wordt door de hartveroverende gebeurtenissen uiteindelijk teniet gedaan. Een zakdoek is geen overbodige luxe. In de hele zaal kon je een speld horen vallen.