Dubbel genieten

Zonovergoten dag, ideaal voor een ritje naar het Singer in Laren, om de tentoonstelling over Sonia Stieltjes met schilderijen van Sluyters, maar ook van de hedendaagse schilders Brian Elstak en Iris Kensmil te gaan bewonderen. De vrouw achter de balie ontving ons vriendelijk en vroeg ons of het bekend was dat er een wisseling van de tentoonstelling plaats vond. Sonia was gebleven en de huiscollectie. We hadden het al zo opvallend rustig gevonden op het parkeerterrein, waar je doorgaans oeverloos lang naar een plek moest zoeken, maar waar nu riante parkeermogelijkheden te over waren. Bijna juichend riepen lief en ik dat we voor Sonia kwamen. Wat heerlijk. Een bijna leeg museum. De doeken voor ons alleen. Hoe kwamen we aan die mazzel. De tentoonstelling die komen zou heette: Frisse wind, impressionisme van het Noorden. Die bewaren we voor een volgend bezoek.

Voordat we bij de geschiedenis van Sonia aankwamen bekeken we de vaste collectie nog eens een keer. Om onder de indruk te blijven van Mauve en Sluijters, Gestel, Bart van der Lek en Mondriaan onder andere. Heerlijk. Tijd om in detail te treden en elke streek te bewonderen nu het zo rustig was. De twee koeien van Julien Dupré lagen er kalm te grazen vlak bij de prachtige dames van Sluijters, de schapen van van Mauve en de Claire Obscure van Moes, het meisje met de groene hoed van Gestel. Al die ogen op ons gericht zorgden voor een diep respect. Schoonheid te mogen inademen in alle rust is een zegen.

We wandelden door tot aan de gang waar het werk en het levensverhaal van het model en de activiste Tonia Stieltjes uitgebreid aan bod kwam. Even daarvoor hadden we in de filmzaal haar levensverhaal gehoord, zoals het ook beschreven werd in haar Biografie, geschreven door Esther Schreuder. Grote bewondering voor de beide eerder genoemde moderne kunstenaars. Brian had de nadruk gelegd op het slavernij verleden van de vader en zijn komst naar Nederland en Iris Kensmill had de aandacht van het naaktmodel verlegd naar de prachtige uitstraling die deze vrouw had en wiens gezicht bij Sluijters door de schaduw van de hoeden letterlijk en figuurlijk in het duister was gehuld. Al met al een prachtige aanvulling op het geheel. Het maakte het plaatje van de vrouw compleet en heel. Ze was veel meer dan alleen een naaktmodel.

We wandelden door de lange gangen en de lege zalen terug naar de museumwinkel, waar ik haar biografie op de kop tikte en we samen nog een cadeautje voor een verjarende vriend uitzochten. Daarna naar het oude vertrouwde restaurant, dat er nog altijd precies hetzelfde uitzag. Een tafel met zicht op de prachtige, nu koude, Ouddolf-tuin, om bij de borrel onze bevindingen uit te wisselen. Een dag als een klaverblad, een geluksmoment.

Op de terugweg zagen we de grote villa Vita Nuova, waar Jan Sluijters met zijn geliefde Greet van Cooten nog twee jaar heeft gewoond. Hun uitzicht, dat had bestaan uit ongerepte natuur, was inmiddels vervangen door een netwerk van snelwegen. De villa stond echter nog fier overeind.

We prijsden ons gelukkig dit moment te hebben uitgekozen. De luxe je praktisch alleen te wanen is ver te verkiezen boven een veelheid aan tentoonstellingen. Er kan altijd maar een bepaalde hoeveelheid aan mooi in het hoofd met daarna voldoende tijd om alles nog eens rustig de revue te laten passeren. Dubbel genieten.