Om te koesteren dus

Een stralende dag vandaag. De staart van kauw piept over de rand van de dakgoot. Ze vliegt af en aan, om steeds dat plekje als uitvalbasis te gebruiken. Schoonzoon bericht dat de filosoof ziek is geworden. Hij wilde gisteren zo graag naar school, maar was na een paar uurtjes alweer thuisgekomen. Schoonzoon blijft voor hem en tante Pollewop zorgen. Donderdag zou ik ook al de honneurs waar nemen voor dochterlief en dribbel van school halen, maar ook die is ziek. Het is een gemeen longvirus, dus heeft ze liever niet dat ik met mijn kwetsbare longetjes in de buurt kom. Zo lief en zo zorgzaam. Kleine maar mooie gestes waarop het goed toeven is.

Het voelt als drie vrije dagen. Een museum is het eerste waar we aan dachten. Vandaag dichtbij en morgen of overmorgen wat verder weg. Dus vandaag wordt het Laren, naar de tentoonstelling Tonia, model(van Sluijters en Mondriaan) en activiste. Voor donderdag kiezen we de lang gekoesterde wens om naar Ai Wei Wei te gaan, tenminste, we nemen een dagkaart en mogen zo naar alle tentoonstellingen. Een of twee is meestal genoeg aan indrukken. Dan kan er niet meer bij. We gebruiken de tips van vriendinlief. Mond-op-mondreclames werken per slot van rekening het best. Het wordt daardoor een onverwachte kunstweek.

Gisteren was ik toevallig eindelijk begonnen aan de eerste streken op het lege doek. Het was zo mooi en helder weer en het doek was zeer verleidelijk door de lichtval. Rond half vier zouden we schoondochter wegbrengen naar een afspraak, maar verder hadden we tijd genoeg. Eerst maar even het kameratelier opgeruimd. Dat was hard nodig. Als het aan kant is blijft het een knus hoekje. Vilten rondjes onder de schildersstoel, zodat ik naar hartelust naar achteren en naar voren kon schuiven en in sepia een eerste opzet voor het vierde portret in de serie ‘Hongaarse vrouwen’,

Niet geheel ontevreden. Natuurlijk moeten de verhoudingen nog op hun plek geduwd en gekneed, maar dat is een kwestie van doorgaan. Alles valt op een gegeven moment op de juiste plek en dan klopt het.

Vriendinlief appte me mijn vijf etsen door, keurig ingelijst en een nog in wording. Het was gelijk een goede oefening voor haar eigen, te verkopen, werk, dat daarom veel perfecter moest zijn. Ze werkt secuur en vond de tweekleuren passe-partouts wel even een dingetje om te snijden. Het is nauwkeurig pas-en-meetwerk. Met mijn chaotische rommelaanpak volstrekt niet voor me weggelegd, al wil ik het natuurlijk nog wel eens onder de knie krijgen.

Volgende winter belooft museum Voorlinden trouwens een tentoonstelling van Michaël Borremans, waar ik me nu al op kan verheugen. Ooit een overzichtstentoonstelling in Brussel gezien met mijn lieve vriendinnen en nu kan ik niet wachten om zijn nieuwe werk, waaronder ook zijn beelden, te bewonderen. Wat een heerlijk vooruitzicht.

Op de afspraak waar we onze schone dochter gisteren naar toe moesten brengen kwam ik een oud-leerlinge en dochter van vriendin en collega tegen. Super om even met haar te babbelen en om te horen wat ze op dit moment doet. Zij herkende mij trouwens, want met mijn kippige ogen(nog wel)herken ik niemand. Ze was nog steeds sprankelend en enthousiast. Wat een cadeautje.

De kleinste cadeaus die je onverwacht uit mag pakken zijn zo waardevol. Om te koesteren dus.