Een kalm gemoed voor de toekomst

Natuurlijk viel gisteren de zonnige dag niet in het water na de misgelopen afspraak van de dag ervoor door een griep die een streep door de rekening had gehaald. Deze zonnige zondag wilden we vieren met een heerlijke frisse winterwandeling. Mijn zwarte mantel is niet warm genoeg. Dus hees ik me in de dikke gevoerde parka van lief, dubbele warmte, en trok echte wollen sokken aan. Die met het ruitje, overgebleven van mijn act als Engelse tuindame. Ach, dat lijkt nu al een eeuwigheid geleden. De dikke das, van een oude wollen deken gemaakt, doet dienst als optimale buffer tegen de scherpe Noorderwind. Op naar hèt bos van Utrecht, Amelisweerd.

Dat hadden meer Utrechters bedacht. De parkeerplaats was overvol. Kennelijk verhitte het de gemoederen, want toen ik nietsvermoedend een van de laantjes inreed, zat een man in een enorme hummer die kennelijk aan het wachten was tot iemand uit zijn parkeerplaatsje draaide. Even daarvoor had hij ons in het eerste laantje gepasseerd. Hij zat driftig te gebaren naar ons, dat we achteruit moesten rijden en dat het eenrichtingsverkeer was, dat stond op de weg aangegeven. Verbaasd keken we elkaar aan. Hou je rustig beste man, we waren nog niets van plan hoor. We gebaarden hem dat hij kalm moest doen en vooral aan zijn hart moest denken. Al die opwinding is niet goed voor een mens en het hele euvel was de sop in de kool niet waard.

Maar hij bleef zich opwinden en zijn vrouw begon ook mee te gebaren. We reden achteruit en hoopten dat de beste man vooral tot rust zou komen in zijn eigen belang. In de middelste laan vonden we twee lege parkeerplekken. We waren hooglijk verbaasd over zijn woede. Je gaat naar een bos om tot rust te komen en te genieten van de natuur en dan maak je je zo vreselijk druk om je parkeerplaatsje en het vermeende idee dat iemand dat in wilde pikken. Hoe tegengesteld kan het zijn.

Enfin. ‘Adem in , adem uit’, zeiden we en begonnen aan onze wandeling. Het was zo druk als we hadden gedacht, maar Amelisweerd kent genoeg paden om rustig en in stilte te kunnen genieten van de zon die prachtige plaatjes toverde op deze winterdag. Een mooie boom in vol ornaat, de oude boomgaard, de Kromme Rijn glinsterend en slingerend door de weilanden, een zon achter de wolken naast de jeugdherberg en het klompenpad langs de bunkers. Af en toe liepen we in de ganzenpas omdat er andere mensen passeerden. In het weiland speurden mannen rond, sommige liepen meters te meten. Geheimzinnige handelingen. Zouden ze wichelroedes hebben. Met onze koude neuzen liepen we voort. Niet slecht, toch alweer 5600 stappen deze tocht.

Op de terugweg haalden we de boodschappen voor de hete bliksem. Er lagen nog net vier goudrenetten in de krat. Pfff, net op tijd. Een zak jonagold ernaast, de uien, de vega-little Willies, en de aardappelen, extra groot en kruimig. ‘Grote stappen, snel thuis’,hoorde ik mijn moeder zeggen. En zo is het. Sinds deze winter schil ik de aardappels niet meer en het is net zo lekker en waarschijnlijk voedzamer.

In mijn overpeinzingen van de dag bedacht ik me, dat we overdag twee hete bliksems hadden meegemaakt. Het was ons allang duidelijk aan welke we de voorkeur gaven. O ja, en mijnheer wensen we een kalm gemoed in de toekomst.