Met beide voeten op de grond

Weer een interessante vraag van WordPress. Of je meer aan het verleden dan aan de toekomst denkt. Onmiddellijk schiet me te binnen: Het Verleden en het Heden ben je, de toekomst word je. Als een rode draad loopt het verleden door het heden heen. Het heeft ons gevormd tot waar we nu zijn. Het brengt herinneringen, belangrijke lessen en soms verlangen naar de nostalgie van weleer. Om te koesteren, niet om in te blijven hangen. Dat is een groot verschil. Helemaal los van elkaar denken is niet mogelijk. Daar waren teveel personen die een belangrijke rol hebben gespeeld of spelen in mijn leven. Ze hoeven niet op een voetstuk gehesen, maar ze hebben van nature al een flinke lading, waar ik me regelmatig aan kan schurken.

In de huidige wereld denk ik liever niet na over de toekomst. Dat vind ik een mistig begrip. Al gauw zijn het wensen en verlangens, die met één ingreep van de een of ander teniet gedaan kunnen worden. Het allerliefst neem ik alles zoals het komt. Go with the flow. Geen staaltje van berekeningen, maar op de golven van het leven. Kan het in deze tijd anders. Zo heb je alles en zo heb je niks.

De agenda vult zich deze eerste maand van het jaar alweer snel. Aan alle kanten vliegen de afspraken binnen. Goed de agenda bijhouden en tijdig op de rem trappen is dan een goed voornemen.

Naast me ligt de biografie van Theo Thijssen geschreven door Peter-Paul de Baar. Eindelijk ben ik er in begonnen. Biografieën, heb ik geleerd, kiezen zelf het geschikte moment uit. Tenminste, ze doen dat bij mij. Ineens kan ik in een opwelling zo’n lijvig boekwerk oppakken en beginnen, om volledig er door ingepakt te worden en door te lezen. Maar misschien ben ik van te voren onbewust moed aan het verzamelen, omdat je weet, dat het veel tijd zal kosten. Ik vind het nu al een aanrader. Het is fijn geschreven, stukjes dagboek, anekdotes, de geschiedenis van Amsterdam aaneengeregen tot een makkelijk en vermakelijk leeswerk.

Even daarvoor had ik de discussie op Tzum over de biografie van Ischa Meijer gezien. Connie Palmen versus Annet Mooij. Wonderlijk dat iemand zo’n ongenuanceerde mening kan spuien, terwijl iedereen weet dat daar een eigenwaarde aan ten grondslag ligt. Palmen laat zich erg in de kaart kijken, waardoor ik een onbedwingbaar verlangen krijg om het boek met eigen ogen te aanschouwen en er mijn eigen mening over te vormen. Iets te berde brengen zou moeten gaan zonder vuilspuiterij en beledigingen. Mensonwaardig en het sop in de kool niet waard.

Gisteren was de trompettist Ibrahim Maalouf bij Janine Abbring op bezoek tijdens Wintergasten van de VPRO. Lief en ik hadden precies op dat moment veel bij te praten over onze wederzijdse daginvulling. Lief was met vriendlief op stap geweest, hadden een filmpje gekeken en lekker gegeten en ik was weggezakt in het zalige nietsdoen, dat we bij tijd en wijle dienen te beoefenen als tegenhang voor de drukte. Genoeg te vertellen dus.

Heerlijk, die terugkijk-functie bij NPO Plus. Zeer de moeite waard als we onze diverse vrienden mogen geloven en het voorstukje beloofd al een boeiend geheel. Deze Wintergasten was sowieso behoorlijk boeiend en ingrijpend. Ideaal voor regenachtige grijze ochtenden waar we er nog steeds genoeg van hebben. Volgende week zal het afgelopen zijn. Dan kunnen de schaatsen weer uit het vet. Niet die van mij hoor. Ik denk dat ik een potentiële bottenbreker ben als ik op de schaats sta. Zeker nu de routine het af laat weten met die zachtere herfstige winters van ons, de laatste tijd. Ik blijf liever met beide voeten op de grond.