Het was een waar genoegen

Een wat versneld ochtendritueel gisteren, want zuslief zou me op komen halen voor de zussendag. Haar gebruikelijke route is van huis naar zus 2, dan naar mij, dan naar zus vier en daar is vaak een kleine pitstop, koffie of plaspauze, om vervolgens door te stomen naar het doel van die dag. In dit geval de gemeente Soest met als kernen Soestduinen, Soesterberg en Soest.

Er was een grote outlet en een kringloopje in het binnenstadje zelf en een grotere kringloop op het industrieterrein, dus we zouden echt wel aan onze trekken komen. Ik had buiten de sale gerekend, die een onbedwingbare aantrekkingskracht op onze jongste zus had.

Het was gemoedelijk, passen, dubben, wel of niet, nee toch maar niet, of toch wel. Zuslief kocht een mooie zwarte broek en een prachtig zwart bloesje. De beide verkoopsters moesten gniffelen om onze grote verscheidenheid. Niet zo moeilijk op te merken als je ons uiterlijk bestudeerde. Doorgaans waren het de wat duurdere deftige zaken die we aandeden. De sale-prijs kwam overeen met de normale prijs voor een gemiddeld doorsnee stuk. Lol hadden we zoals gewoonlijk, een kinderhand is gauw gevuld. En wat altijd heerlijk is, om langs al die verfijnde stoffen te strijken, angorawol, fijn linnen, zacht teddybont en prachtige katoen. Maar er kwam ook steeds meer duurzame op plantaardige leest geschoeide lyocell en Tencelkleding, die je in je koffertje kon gooien en er net zo makkelijk weer kreukvrij uit kon toveren.

We hopten tussen de buien door van winkel naar winkel en besloten te lunchen in een restaurant in dezelfde straat waar een vriendelijke bediening aan onze wensen voldeed. Ik heb afgeleerd om teveel te eten, omdat de benauwdheid dan dubbel toeslaat, dus een aangepaste schotel voor mij zonder brood eronder en voor zuslief één garnalenkroketje in plaats van de op de kaart aangekondigde twee stuks. Elke wens kon moeiteloos worden vervuld. Voor de gezelligheid een potje thee erbij met een ouderwets wijd kopje.

Het kleine kringloopje bood geen soelaas maar in de grote op het industrieterrein was het heerlijk snuffelen. Zuslief ging op zoek naar ‘Beatrix’-porselein. Je weet maar nooit hoe een koe een haas vangt. Ieder stuk keramiek werd ook op de merkjes aan de onderkant bekeken. Eigenlijk had ik niets nodig. Naast de paskamers stond een stoel, en daat streek ik neer, toen zuslief aan het passen was. Voor mijn oog bungelde een paar wollen huissloffen met zooltjes. Dat moest zo zijn. Voor de somma van 1 euro kon ik ze soldaat maken. Een van de vrijwilligsters kwam ons verschrikt, echt, zo keek ze, melden dat het over vijf minuten sluitingstijd was. We hadden allemaal alleen wat klein grut, een speelgoedkist, een boek, een grappig schattendoosje, een paar playmobil poppetjes en dan mijn soksloffen.

Het was geslaagd. Tegen vieren reden we naar een bekend wegrestaurant om op een vroeg tijdstip de maaltijd te gebruiken aan het tafeltje bij het raam. De heerlijke rust, het zicht op de weilanden en het genoeglijke gebabbel werkte rustgevend. Rond zes uur, terwijl het voor je gevoel al laat in de avond was, zette zuslief mij weer keurig voor de deur af. Dag lieve zussen, tot gauw weerziens. Het was een waar genoegen..