Broodnodig in deze drukke tijden

Terwijl Storm Henkie om het huis heen raasde, sliepen wij de slaap der onschuld, dicht tegen elkaar aan, knus en warm. In die zin hebben we geen knuffelcoach nodig, een verschijnsel wat steeds vaker schijnt voor te komen. Bij sommigen heerst nog steeds de angst voor besmetting met het een en ander, niet in de laatste plaats corona. Maar ik ben nu al vanaf oktober aan het hoestenproesten en het maakt me niets meer uit. Vannacht leek het voor het eerst weer wat minder. Met het lengen van de dagen verdwijnen bacteriën als sneeuw voor de zon. Ik gooi hem er maar even in. Dan kun je jezelf overtuigen van dat feit. Licht doet wonderen. Veel van wat er gebeurt, wordt toch ook ingegeven door de somberte en huilerigheid van het weer. Een beetje zonlicht zou heerlijk zijn. Het is geen wet van Meden en Perzen hoor, maar het schenkt mij en de burger moed. We gaan weer naar het licht toe zoals planten hun bladeren keren naar het raam.

Gisteren was er in de ochtend een langzaam-aan-actie na alle drukte van de feestdagen. Een heerlijk bijkomen. Daarna gingen we op pad om mijn bestelde schoenen op te halen bij het afhaalpunt en om voor schoonzoonlief een cadeautje te kopen. We bleven hangen op een grappig houten kistje met drie biertjes. Toen lief het ding uit het schap trok bleef de bodem achter en kletterde een flesje kapot op de grond en een tweede ook, maar die bleef heel. Speuren naar een van de vakkenvullende mensen. Daar kwam ze al aangelopen. Kon gebeuren, geen probleem. Dank voor het begrip. Nieuwe met de hand eronder uit het schap gehaald, een ezel stoot zich niet tweemaal aan dezelfde steen, en op pad naar het feestvarken.

Het viel ons in het centrum vooral op dat iedereen nog zoveel aan het snacken was. Je zou zeggen, men heeft zich met de feestdagen aardig tegoed gedaan, het mag een onsje minder, maar nee hoor. Hele kippenpoten en saucijzenbroodjes werden naar binnen geschoven. Wonderlijk hoe mensen daarin kunnen verschillen. Misschien hebben we dat wel heel erg van huis meegekregen. Mijn moeder nam graag bij een verjaardag, als ze over waren, een tweede gebakje, maar liet dan een boterham staan. Nou waren dat de overheerlijke sneeuwballen van bakker Boonzaaijer. Die waren inderdaad niet te versmaden. Bij iedere verjaardag stond mijn moeder ‘s morgens heel vroeg al in de winkel om met een behoorlijke buit weer thuis te komen.

Bij schoonzoon waren er chocolaatjes in goudpapier. Glad strijken en bewaren om mee te knutselen, adviseerde ik Tante Pollewop. Iets wat ze prompt deed. Op een gegeven moment hadden we het over zwemmen, waarschijnlijk in verband met de hoeveelheid regen die gevallen was, en binnen no time had tante haar zwempakje met de vleugeltjes aan, haha. Ze is heel associatief. Dat blijkt wel.

Vandaag is het zussen-vieren-het-nieuwe=jaar-dag. Dat gebeurt met een lunch en een kringloopje. Gezellig, want het is alweer een tijdje geleden. Om kwart voor twaalf wordt ik gehaald. Ik had beloofd naar een nieuwe puzzel van vijftig stukjes voor kleindochter te zoeken. Want de Barbapappa-puzzel die ze heeft, kunnen we beiden bijna blind leggen. ‘Wel een leuke hoor’, had dochterlief gewaarschuwd. Natuurlijk lieverd, ik moet hemzelf ook een aanzienlijke maal leggen. Dit is een uitstekende gelegenheid om te zoeken. En ook dé kans om even bij te praten. Broodnodig in deze drukke tijden.