Naar een kortstondige witte wereld

Gisteren om zeven uur al in de weer. Ochtendrituelen. Daarna koffie en kwark met de medicijnen en op pad. Verbazingwekkend rustig op de weg. Truus zingt zoevend voort en ik zing mee richting dochterlief, waar thee wacht en extra heerlijke knuffeltjes van de filosoof en tante Pollewop, omdat ze knispervers zijn op dit vroege uur.

Met mijn etsje onder de arm weer voort. Naar vriendinlief. Welk nummer was het ook alweer. Ik nader het huis altijd aan de andere kant van de straat en dan kan ik het blind vinden. Nu moet ik nadenken. We laden alles in en rijden in een rustig tempo de lange weg af richting Almelo. Er vallen een aantal maanden te over bruggen dus we hebben gespreksstof voor tien. Voordat we het weten zijn we er al. Toch hebben we bijna twee uur gereden. Het was even zoeken tussen al die kavels met nieuwe huizen hoe het mooie paradijsje van vriendinlief en haar man eigenlijk te bereiken was. Dat kostte een rondje, maar was niet erg, nu hadden we een goed beeld van de omgeving. Veel weiland, veel ruime nieuwbouw, veel wandelruimte.

Enthousiaste begroeting door vriendinlief en haar man. Trots werden we rondgeleid. Extra leuk omdat het ontwerp van alles voor het grootste gedeelte van de hand van haarzelf was en beiden hadden nagedacht en goed overlegd over elke keuze er werd gemaakt. Tuin, ruimte, indeling, lichtval. Alles was uitvoerig wel overwogen en in balans. Een heerlijk atelier, een mooie werkkamer voor manlief, een prachtige vijver voor de kikkers en drie deuren, waar de twee oude poesjes veelvuldig kunnen bedelen om binnen gelaten te worden.

Als het eenmaal droger wordt en het voorjaar binnentreedt, zal de nu nog jonge aanplant in de tuin heel veel bloeiend schoon brengen. De kas staat er fier aan de rand en er is volop ruimte voor een moes-en-een-pluktuin. Daar gaan straks de Dahlia’s in.

Na de koffie gaan we aan de slag. We gaan etsen en ik wil de ets van dochterlief en kleindochter nogmaals afslaan. Er moet een klein foutje weggewerkt worden. Hopelijk lukt dat. Over het inlijsten buigt ze zich morgen, daar komt teveel denkwerk bij kijken. Een tijd lang klinkt er het gekras van de pennetjes, terwijl vriendin hier en daar de nodige aanwijzingen geeft of op een andere manier ons met raad en daad bij staat.

Altijd spannend als een eerste druk van haar mooie pers afrolt. De eerste is bijna goed, de tweede ook, maar ik had al besloten dat ik het voor de expositie een beetje bijwerk met een pennetje. Deze ets is absoluut niet voor de verkoop. Vriendinlief maakt haar eerste ets. Een kleine eekhoorn, ingekrast op een zinken plaatje. Het blijkt een eekhoorn in een gestreepte vacht te zijn. Ergens is een foutje geslopen. Er volgen nog vijf afdrukken en de laatste beschouwen we unaniem als de beste.

Na het restauratiewerk volgt een voor mij nieuwe techniek. Het etsen in een tetri-verpakking van een oud kokosmelk-pak. Je kan er een lijnets van maken, maar wil je donkere vlakken erin, dan kan je ook de bovenlaag van de verpakking er voorzichtig afscheuren. Tekening maken, in-inkten, afslaan, afdruk maken op vochtig papier. Gelukt. Wat onderdelen weg halen, iets verkeerd ingeschat, voor een deel gelukt. Haha, zo experimenteren we voort. Vriendin maakt een mooie zonnehoed. Nog niet helemaal naar wens, maar nu weten we beiden hoe het materiaal zich verhoudt en kunnen we straks voort.

Na een heerlijke Indische maaltijd, door manlief bereid en uiterst tevreden met het resultaat van ons harde werken gaan we door de stikdonkere nacht op huis aan. Kalm gangetje en opnieuw gespreksstof te over. Vriendinlief omarmen, beloven gauw elkaar weer te zien en door onweer en hagel begeleid naar een kortstondige witte wereld.