Stap voor stap

Volle maan, een harde wind en de zandmannetjes die glijbaantje spelen op de manestralen. Ze waren in ieder geval in geen velden of wegen te bekennen vannacht. Dus streken de uren traag, trager, het traagst voorbij aan mijn wakkere ogen. Het geheugen was ook al aan het graven in de handelingen van weleer. Waar had ik de etsplaat van mijn dochter en haar dochter gelaten. Hij zat niet in de etsmap. Hoe borg je etsplaten eigenlijk fatsoenlijk op met de minste kans op beschadigingen en welke mappen zijn er speciaal voor. Telefoontje pakken, google aan het werk zetten en nog geen goede antwoorden krijgen. De manier om nog langer muizennesten te blijven kweken.

Gisteren had ik een goede modieuze maar stevige regenjas-poncho besteld. Als die er al was geweest dan hadden we vanmiddag langs de onder water gelopen uiterwaarden de boel daarboven eens flink laten uitwaaien. Hoog en droog op de dijk natuurlijk. Maar het pakje was er nog niet. Misschien straks een extra tukkie doen. Dat zou wel eens beter uit kunnen pakken.

Gisteren gingen we naar de Duitse bouwmarkt waarvan de verkopers in hun reclames zich voordoen als de Texas Ranchers, Aya-yippie roepen en met hun indrukwekkende spierballen rollen, een hagelwitte glimlach erboven. Jaja. Maar er was ook een lijstenmakerij en daar verkochten ze nu net wat ik nodig had om morgen de etsen in te kunnen lijsten en de passepartouts te leren snijden. We kozen voor lijsten in de maat van een A4-tje en de beste man, helemaal geen Texas rancher, meer een niet al te grote man met een vriendelijk gezicht, die meer dan behulpzaam bleek en vast de passe partouts in ieder geval op de juiste maat voor in de lijsten sneed en ruim advies gaf bij de keuze van het karton. Voor net nog geen honderd pecunia waren we klaar. Volgende keren niet moeilijk doen en minstens een aantal etsen in gaan lijsten natuurlijk.

OP dit ogenblik klinkt er ergens boven de wind een zware beat uit met een schelle stem, bijna Afrikaanse klanken zou ik zeggen. Een versterkt geluid, of was het een passerende auto. Ze hielden in ieder geval van een stevig stukje muziek.

Kleinzoon van 12 vroeg nog afgelopen kerst, ‘Oma, maak jij wel eens iets niet af?’. Ach lieverdje, zo vaak niet, schoot het door me heen. Hoeveel schilderijen wachten nog op de finishing touch of op z’n minst op een baklijst of een handtekening, een vernislaag of een glaslijst. Dat antwoordde ik hem ook. Hij slaakte een zucht van verlichting. Volwassenen, zelfs als ze oud en wat wijzer zijn, waren ook niet volmaakt. Dat gaf deze burger van de toekomst moed. Gisteren is het hele stel weer naar Frankrijk getrokken om daar een Après-Noël te vieren. Zo werd het wel een hele lange feestelijkheid van onze Pré-kerst tot vandaag.

Vandaag ga ik achter nieuwe opbergmappen aan en wil den in iedere plastic hoes de etsplaat en de gemaakte etsen stoppen, zodat het mooi overzichtelijk wordt. Een beetje orde scheppen in de chaos. Morgen gaan we vroeg op pad, om elf uur willen we in Almelo aankomen dan hebben we de hele dag de tijd. Heerlijk. Drie kunstminnende vriendinnen bij elkaar. En maar uitwisselen en maar delen en maar genieten van alles wat nieuwe schoonheid oplevert. De etsen laat ik daar. Zij neemt ze mee voor de expositie van 13 januari-28 januari. Dat wil zeggen in de drie weekenden. Want de twaalfde gaan ze met drie man/vrouw sterk alles inrichten. Die dag heb ik de lensmeting voor de staaroperatie. Zo loopt alles vloeiend in elkaar over, stap voor stap.