Toch een verademing

Rotterdam. Al jaren niet meer geweest. Ooit met de tweeling, twee jongens van een jaar of veertien destijds, naar het Feyenoord stadion. Dat was misschien wel de laatste keer. De een was groot fan van Feyenoord en de ander van Ajax, maar ze vonden het beiden geweldig. Dat grote stadion, met al die beroemde gezichten, de drukte er omheen, de parafernalia aan vlaggetjes, buttons, dassen, shirts en ballen. Noem het, het was er allemaal en tegen pittige prijzen. Later dat jaar zouden we ook bij die andere Godentempel op bezoek gaan in Amsterdam. Dat was toen, die trip naar Rotterdam en de jongens zijn nu 38. Reken maar uit.

Maar nu reden we opnieuw de nog immer bekende weg langs de drukte heen om bij het Feyenoordstadion een stukje verder te rijden en tussen al dat klatergoud, de reclameborden, de grote gebouwen met de enorme etalages te speuren naar iets wat het ‘Hollywood-Event’ heette. Daar zou het achternichtje van lief haar 21e verjaardag groots vieren. We vonden het in eerste instantie niet, reden door, keerden om en toen zagen we onmiddellijk de enorme gevel, van iets wat een grote moderne speelhal was op digitale leest geschoeid.

Een entree met kletsnatte rode loper en twee wat treurige metalen ‘ballontorens’ en een verstopte balie met twee heel jeugdige medewerksters. Ze wezen ons de weg en legden uit dat de personen in de groep die er al was, druk bezig waren met het ontsnappen uit de escaperooms, allemaal digitaal natuurlijk en als ze zich bevrijd zouden hebben dan boven gingen midgetgolven, met digitale stand.

Eerst maar eens een rustig plekje zoeken om te acclimatiseren. Dat was onder een kartonnen uitvoering van Max Verstappen als een reddende engel en zijn ‘echte’ race-auto. Hét podium voor formule-1 fanaten, die het bewijs in hun zak wilden hebben, dat ze de auto hadden aangeraakt en hele gezelschappen die aan mij steeds vroegen of ik hun foto’s wilden schieten. Dat zorgde voor wat afleiding voor die kakofonie van geluiden, in de heen en weer flitsende lichten, getik van de stokken tegen de golfballen, de machines met hun eigen grondtonen en daarnaast ook nog de schreeuwerige kerstverlichting. Hoe chaotisch wil je de tijd tot je nemen.

Lief liep rondjes om een glimp van de familie op te vangen en toen die kwamen en alle tassen bij ons dumpten om te gaan golven kwam de moeder van het gezelschap bij mij zitten en diende het volgende probleem zich aan. Het gehoor had grote moeite met het onderscheiden van klanken in die ruis om ons heen. Ze vertelde een heel verhaal, voer voor psychologen en het grappige was dat ik al verhalend, de zachtaardige jonge vrouw van de jaren zeventig in mijn hoofd zag verschijnen in haar gelaat. Inmiddels was ze de 82 al gepasseerd.

Een rondje langs de golfers leerde dat de jongeren reuze lol hadden, het feestvarken aan de winnende hand was en de ouderen op allerlei manieren probeerden te ontsnappen aan hun rol in het geheel of zich doof te houden voor de herrie. Broer van lief was naar beneden gesneakt naar een niet in gebruik zijnde deel van de hal waar hij een rode pluche bank had gevonden om in alle stilte bij te komen van het lawaai. Lief golfde een paar rondjes mee en oma en ik kregen thee met een koekje in onze rustige hoek.

Na dat alles was de maaltijd aan de beurt. Dat was beneden in het restaurant, waar een lange tafel was gedekt en het diner bestond uit een soort Hollandse tapas, broodtafeltje, vleesschotels en toetjesparade. Een overvloed aan alles. Indrukken, mensen, eten en geluid. De Christmas-Carrols schalden op volle sterkte door de ruimte, maar het gezelschap was aangenaam en de sfeer was ondanks alles reuze gezellig. De jarige zat als een prinses te glunderen. En daar deden we het allemaal voor. Zouden we er nog eens heen gaan. Ik denk het niet, maar lief wil het nog wel eens proberen. Buiten stond Truus en ademde de rust van een lege coupé. Goed gestemd waren we, maar dit was toch een verademing.