Fijne dagen nog

De spontane wandeling op het landgoed Beerschoten was een groot succes. De parkeerplaats was vol maar geregeld ging er iemand weg. Beetje geduld graag. We waren er beiden precies om twee uur. Achter een bruine beukenhaag was een speeltuintje met houten klim en klautergedeelte en een pomp. Daar konden de jongens eerst hun grootste energie kwijt. Schoonzoon die aan het genezen was van een pittige longontsteking en mij niet wilde aansteken bleef voor of achter me lopen. Dochterlief en ik hadden heel wat bij te kletsen en lief en schoonzoon met gepaste afstand er tussen, ook. De jongens renden voor en achter ons uit. Achter het speelterreintje was een Berceaux gemaakt. Prachtig laantje, waar het niet moeilijk was om je verliefd te voelen. Aan het eind stond een van de vrouwenbeelden van Jits Bakker, een Utrechtse beeldhouwer. We naderden zijn beeldentuin.

De jongens renden van beeld naar beeld. Sommige sokkels waren leeg. Ze keken dan wat er op het bijbehorende plaatje stond en gaven een imitatie, bijvoorbeeld een paard, of een standbeeld tot grote hilariteit van Dribbel, die dat onmiddellijk imiteerde. Trouwens, dat deed hij bij alles wat zijn twee grote broers aan hun fantasie lieten ontspruiten.

Tussen alles door was het stap-hink-sprong met de wat drassige grond en de plassen hier en daar. Het water in de gracht of de vijver, wat is het eigenlijk, stond hoog. Beerschoten ligt midden in de Stichtse Lustwarande en over het bruggetje lagen de prachtige bossen en weilanden strekten zich uit tot aan de bossen van landgoed Houdringe.

We kozen een niet al te grote route, ditmaal aan de rand van het bos. Dribbel liep met takken en takjes te sjouwen en had er een in de vorm van een wichelroede. Ik liet hem zien wat dat betekende. Toen wilde hij natuurlijk op het pad in het zand een beetje peuren op zoek naar de een of andere vermeende schat, maar op een gegeven moment kreeg hij gelukkig de ingeving om zijn letter te schrijven met een scherp takje en maakte een keurige M.

Er waren overal bankjes waar schoonzoonlief en ik om de beurt op uit konden rusten, ieder op een eigen bank. We waren opgesplitst in een vrouwengroepje en een mannengroepje, waarbij de middelste zoon bij ons liep en dat zo benoemde. Hij hoorde bij de vrouwengroep, want creatief en kunstminnend, had hij als argument. De onderwerpen waren uiteenlopend. Worteltrekken uit het basiswiskunde naar aanleiding van de zandwortels die Dribbel omhoog wipte, Lief kon het uitleggen, maar moest even graven in zijn geheugen. Over het ouder worden, en hoe oud alle opa’s en oma’s dan wel waren en hoe oud de wereld dan was. Daarna wilde hij weten wat de hoogste toren was in de wereld. Niet de dom maar ergens iets in Dubai of daaromtrent, bedachten we. Kleine hersenkrakertjes dus tussendoor. Het was ook heerlijk om gearmd met dochter wat zaken door te kunnen nemen. Kerstvreugde, vrouweigen akkevietjes en de schoonheid van de natuur. De middelste bleef tussendoor honderduit kletsen en had hele grappige intervallen waar we erg om moesten lachen. Hij is de man van de originele ideeën.

Als uitlaadklep voor de energie was het een wandeling bij uitstek. Net lang genoeg om moe maar voldaan neer te strijken op een bankje voor het, helaas, dichte koetshuis. De warme chocolademelk moesten we mislopen evenals de levende kerststal. Maar toen we weer op de parkeerplaats waren, zagen we bij de hooiberg van de boerderij vooraan het oprijlaantje een rookpluim. Vermoedelijk was de kerststal daar gesitueerd en inderdaad voor mij sowieso een brug te ver met al die rook.

Dikke zoenen, voor schoonzoon een kushand, knuffels voor de kinderen en een kusje-plusje op mijn voorhoofd van de middelste spring-in-‘t-veld(algeleid van mijn kusje-kruisje, zoals mijn vader altijd bij ons deed)en de belofte elkaar gauw weer te zien. Het was een goed begin, lieverds, fijne dagen nog.