Een mooiere boodschap is er niet

Hoera, de pancakes met bietentzaziki waren een succes, net als al het andere wat door elk gezin was gemaakt. Een heerlijke vegetarische stoof met puree, een champagnemix vooraf, de tzaziki, vernuftige Verrines met ernaast een amuse speciaal voor de kinderen met komkommerslierten op een prikker ingenieus tot kerstboom gekruld met een snoeptomaat boven op, en een heerlijke bavarois met chocolademousse toe. Het ging er in als koek. Naast de puree de frietjes voor de kinderen. Een topfeest. Iedereen had er mooi werk van gemaakt. Er zaten zes kinderen onder de zeven jaar aan. Dat gaf natuurlijk een drukte van jewelste. De grote ruimte nodigt uit to stoeien en te dollen tussen de verschillende gangen door. De gangmakers waren de oudere kinderen, die van alles verzonnen om het grut bezig te houden. De lieve gastvrouw was ziekies en het kleine mannetje had heel slecht geslapen en wilde alleen bij paps of mams, al mocht ik uiteindelijk toch nog wel de pompoenpap geven. Het ouderwetse ‘Eentje voor…Hap’ deed het nog steeds geweldig, omdat we op hetzelfde moment de mond wijd open sperden. Die trucjes van vroeger waren zo gek nog niet.

Ik voelde me ook niet zo senang. Een beetje misselijk, wat hoofdpijn en die vermaledijde pijn in mijn stuitje bij het zitten en opstaan. Maar de outfit was een succes. Minder kerstig maar wel kleurrijk. Het thema en de daarbij behorende dresscode was eigenlijk goud, maar dat waren we bijna allemaal vergeten, alleen de kerstboom had zich er aan gehouden en er waren twee gouden strikjes.

IN de avond was er volmaakte stilte. Twee fijne programma’s, ‘Sterren op het doek’ met Tyfoon, met zijn aanstekelijke kop en brede glimlach, maar ook zijn persoonlijke verhalen en de ractie van een van de kunstenaars daarop en ‘Even tot hier’, voor de broodnodige verluchtiging van alle ellende die er is, met waarheden als een koe. Eindelijk eens een weerwoord voor de argumenten die mensen tegen asielzoekers hebben. Historisch was WUDZ-beleid, wat staat voor ‘Wind uit de zeilen nemen’. Dat laatste houdt in dat je alvast mensen benadeeld opdat ultrarechts niet meer stemmen krijgt dan rechts-midden of links. Dus schroef je het beleid om asielzoekers te weren op tot ultra-rechts niveau onder het kopje ‘Wij kunnen ook hard zijn’.

Een kabbelend dagje met dit druilerige weer. Het mottert nu, maar soms komt het met bakken uit de hemel zetten en de wind is pittig. Er moeten nog wat kleine boodschappen worden gedaan. Het is misschien wel een uitgelezen moment om aan Theo Thijssen te beginnen of natuurlijk om op de bank te kruipen samen en een van de onvolprezen films te kijken Voor de echte kerstfilm ben ik een beetje allergisch, maar een licht sentimentele film gaat er vast wel in.

In ieder geval staan de onbetaalbare snoetjes van de kinderen weer uitgebreid op het netvlies. Wat kan ik vooral trots en blijdschap voelen bij het kroost en natuurlijk ook bij de redderende kinderen. Zoonlief die voor alles tegelijk zorgt, de dochters, zonen, schoonzonen en schoondochters die de wind uit mijn zeilen houden, maar dan op een positieve manier en ons een mooi samenzijn bezorgen en lief die glundert bij alles wat er over hem heen spoelt, met kleine lieve attenties om het mij zo aangenaam mogelijk te maken. Van dochterlief kregen we allemaal een mooie zelfgemaakte kerstster in een papieren zakje, fijntjes geponst, waar een (nep)waxine lichtje in kan en voorzien van een lieve tekst. Schijn een lichtje bij, een mooiere boodschap is er niet.