Het helpt

Meer bewegen. Dat was mijn eigen devies aan dat vege lijf van mij. Een beetje ingedut door de kwaaltjes, het slechte weer als excuus. Dochterlief zei, ‘Heel vaak valt het weer reuze mee, ook al ziet het er gribus uit’ of in dergelijke taal. Natuurlijk zette dat de radartjes in gang. Dus gisteren met storm Pia in de rug togen we op weg naar het centrum met de gedachte aan een feestelijke kerstbloes of iets dergelijks en twee pakjes henna. De laatste bleek twee voor de prijs van een, dat scheelde weer en de bloes, een kimono-achtig kleurrijk geval, bleek in de outlet te hangen. Van 164,00 voor 45,00. Duurzaam en al. Ook mooi meegenomen, letterlijk en figuurlijk. Daarna een loopje naar de apotheek om een van de medicijnen op te halen en via de supermarkt weer op huis aan. De tocht was goed voor 9584 stappen ofwel 6,2 kilometer. Regen en wind getrotseerd, doodmoe, maar zeer voldaan. Gelukkig kwamen we hier en daar een bankje of iets dergelijks tegen om heel even te rusten.

Lief slenterde dapper in mijn tempo mee. In de supermarkt hadden ze eindelijk de Amerikaanse pannenkoekjes te koop. Net op tijd. Die kunnen dienen ter vervanging van de onverkrijgbare Blini’s onder de bieten/linzensalade voor de amuse. Mooi werk. Van de week heb ik het recept eerst uitgeprobeerd op de poffertjes en dat is voor de kinderen een mooi alternatief.

Onderweg kwamen we een moeder van school tegen die me stralend omhelsde. Nou dat is toevallig’, zei ze ‘We hadden het gisteren nog over je’. Ze was met een klein Oekraïens jongetje en ze hadden een grote puntzak friet in de handen, waar de kleine van smulde. Troostvoer zonder grenzen in deze hoedanigheid.

De orchidee van zuslief staat volop in knop en bloem op de werkkamer. Wat kan je daar toch geluk uit halen. Kleine pareltjes.

Gisteren werd ik gebeld door mijn Etsleraar. De expositie van hem, zijn vrouw en wij, negen leerlingen, begint vorm te krijgen. Drie weekenden lang zijn ze te bewonderen in januari. Op de dag van de aankleding van de ruimte zit ik in het ziekenhuis. Ik sprak af om mijn zes etsen bij vriendinlief achter te laten, die kon ze dan meenemen. Direct een afspraak gemaakt om samen met mijn andere lieve kunstminnende vriendin een dagje bij haar te komen etsen of linosnedes te maken in haar nieuwe atelier en tegelijkertijd zou ze me leren hoe je handig kan framen. Ze is heel secuur, wat een groot voordeel is bij dergelijke werkjes. Vandaag maar eens op lijsten-tocht uit.

Eerst gaat het hoofd weer in de henna. Ben aan het dubben of ik het haar lang zal laten of toch weer op schouderlengte af zal knippen. Lang bevalt want er valt zo’n heerlijke warrige knot mee te maken. Iets wat ik graag mag doen bij het werken aan een doek. Ook het schilderen moet ik weer eens van stal halen. Al te lang en te passief, weliswaar ook door de benauwende herfst/winterperiode natuurlijk, maar toch.

Vandaag ligt de nadruk op het bereiden van het pré-kerstmaal. En ik wil nog iets feestelijks zwart voor onder de kleurrijke kimono-bloes. Dat zal een kringloopje worden denk ik. Maar ook in de kast kijken wat er weer uit kan. Alles volgens het ontspullen-principe. Komt er iets nieuws in, dan gaat er iets ouds uit. Het helpt.