De geur van was met kerst

Vanmorgen te vroeg uit de veren om nog te schrijven. Op naar de kliniek in Bilthoven. Op een groot terrein dat Berg en Bosch heet staan zo’n honderd gebouwen verspreid over een bosperceel. Ruim opgezet met overal parkeerplaatsen tussendoor die ook genummerd zijn. Wij moesten parkeerplaats 9 hebben en de kliniek was te vinden in het perceel van nummer 94. Gevonden.

Luxe wachtkamers met sfeervolle kuipjes en beklede banken. Plastic kleine led-schemerlampjes op de tafeltjes. Steeds fladdert er een arts in en uit om de patiënten bij naam te noemen. Precies op tijd worden wij opgeroepen. Een vrouwelijke jeugdige arts. Dat was een welkome verrassing. Altijd fijn bij intieme vrouwelijke zaken.

Na een bondig en professioneel onderzoek en een helder gesprek staan we weer buiten in de wetenschap dat ik opnieuw een ouderdomskwaaltje kan bijschrijven. Lang leve de fysiologie. Er is wat aan te doen en de eventuele ongemakken poetsen we weg. Het kan niet erger zijn dat de huidige kwalen, bedenk ik me. Aangezien het spreekwoord: ‘De mens lijdt het meest door het lijden wat hij vreest’, altijd opgaat. Is de kennis van zaken voldoende om eventuele waarschijnlijkheden naar het land der fabelen te verbannen. Op naar de apotheek voor weer een middeltje erbij. Morgen af te halen, want ze moesten het bestellen. De opluchting is groot.

Morgen halen we kleindochter van school. Ze heeft thuis drie kerststalletjes en daar speelt ze voortdurend haar eigen verhalen mee. Dus heb ik drie tickets geboekt voor het Catharijne Convent in de Lange Nieuwstraat. Daar staat de grote Venetiaanse kerststal opgesteld. Die zal ze vast heel prachtig vinden. Ik kan me nu al verkneukelen. Iets met kennis delen en verrassinkjes verzinnen.

De mezen hebben het vogelhuisje ontdekt en spelen er diefje met verlos. Wie er wint mag als beloning iets lekkers uitzoeken. Trosgierst, gepelde en ongepelde pinda’s, zonnebloempitten, zangzaad. Ze hippen op en af, roodborst scharrelt op het balkon haar kostje bij elkaar. Allicht dat daar de afgevallen resten te vinden zijn.

Kerst op school mis ik. Er was ieder jaar een groot kersttoneel, waarbij we het halve speellokaal hadden omgebouwd naar een sprookjesachtig decor. Er kwamen drie voorstellingen, waar je je voor in kon schrijven. Wat volgde was een toneelstuk met kerstige elementen. Vriendschap, vrede, de nood lenigen, eenzaamheid verhelpen, het anders-zijn verheffen. Arm en rijk werd uitgediept, etcetera. Dat gebeurde met feeërieke verlichting, stemmige aankleding van de decors, geglitter of juist heel eenvoudig en geheimzinnig, bijvoorbeeld een doos op het podium en verder niets, alleen de fluwelen lappen er omheen en iemand in de doos. Er kwam een levensgrote marionet op een keer langs en ook brachten we twee handpoppen uit de poppenkast tot leven. Vadertje Tijd kwam tot leven in een schimmenspel en nog veel meer. Zoonlief zorgde voor het licht en geluid en dat deed hij met verve.

Verder werd er in elke groep met kinderen en ouders hard geknutseld om de lege kerstbomen vol te krijgen. In een lokaal werden kaarsen gedompeld en lang bleef de geur van de vloeibare was uit de grote ketels nog in school hangen. Kaarsen en kerst zijn daardoor in mijn beleving onlosmakelijk met elkaar verbonden, zoals ook de mensen verbonden waren met elkaar. Op dit soort dagen waren we op school een grote familie. Kinderen, ouders en wij, de leerkrachten. Even verweven met de school als de geur van was met kerst.