Hun blijde samenzijn

Zo de geïmproviseerde Soto(dwars door de koelkast) is klaar voor vanavond. Dit keer nog wel met kip, die lag te wachten in de vriezer en nu op moest. Sinds we veel minder vlees zijn gaan eten, wordt het ook steeds moeilijker om je over vlees eten heen te zetten. We zijn flex-vega. Dus bij etentjes en dat soort dingen kan het, zeker als er een kaart is met weinig vega-mogelijkheden, maar het liefst eten we zonder. Net zo lekker en ingrediënten te over om voldoende eiwitten te scoren.

Gisteren kwam het bericht door dat Burny Bos was overleden. Nee, niet weer een stukje verleden verdwenen. Jeugdsentiment ten top. Mijn gezin was nog jong. Op zondagmorgen was het feest. Papa naar de voetbal en wij een luierochtend in pyjama op het grote bed met de rol dubbeldekkers, die helemaal op mocht. En dan al dat moois zien, dat Burny Bos bedacht had voor de op te voeden jeugd. De juiste accenten op de juiste plaatsen, zonder moreel vingertje of een verstopte esthetisch verantwoordde boodschap. Bij tijd en wijle hilarisch, licht schokkend, altijd met een flinke dosis humor. Zelfs de ontroerendste.

Soms verlang ik naar de knusheid uit die dagen. Het kleine zwart/wit teveetje aan de zijkant van het bed, de kinderen in een kluwen ervoor. We kregen er geen genoeg van. Een van de mooiste series hebben we destijds gezien bij villa Achterwerk. Nonni en Manni.was gebaseerd op een verhaal van de IJslandse kinderboekenschrijver Jóhn Sweinsson. Zo gemoedelijk en kabbelend als het bij ons was, zo kabbelend was ook het wereldbeeld vergeleken bij nu. Misschien was het daarom extra vredig. Of hadden we al geleerd ons voor bepaalde berichten af te sluiten. Zijn producties als de films Minoes en Abeltje, Ibbeltje en Plluk van de Petteflet vielen voor deze A>M>G. Schmidt-adept uiteraard helemal niet te versmaden. Voeding voor mijn eigen verhalen, die later uit mijn grote goed gevulde mouw werden getoverd voor de schoolprojecten, natuurlijk niet zonder de heerlijke sparmomenten met mijn duo’s. Fantasie voedt bij uitstek inspiratie.

De laatste aflevering van Dokter Ruben met Ruben Terlou speelt zich af in een ziekenhuis in India. Hij laat zien waar het aan schort. Niet alleen financiën voor sommige mensen, maar ook de onjuiste diagnoses die de mensen van het platteland vaak krijgen, waardoor ze veel te laat naar het ziekenhuis gaan. Er ligt een meisje van zes jaar in een bedje. De vader zit er bezorgd naast. Hij legt uit dat je alleen nog maar kunt bidden. De dokter geeft zuchtend uitleg. Sommige patiënten, vooral kinderen, laten je niet los en het ergste is dat slechte nieuws aan hun ouders over te brengen. Daar wordt je als medicus wel moedeloos van.

Een andere dokter is er van overtuigd dat zijn positieve levensinstelling uitstraalt op de patiënt en al zorgt voor verbetering. Hij begint zijn dag met een ochtendritueel van het wassen van zijn beeldjes en ze te bewieroken en heeft op zijn werkkamer een boeddhistische versie van horen zien en zwijgen staan. Iets om moeilijk voor waar aan te kunnen nemen, deze instelling. Al denk ik dat een blije inslag positief kan werken.

Op de televisie klinkt nu ‘Op de grote stille heide’ in het Fries. Bij dergelijke oude Hollandse liedjes moet ik altijd aan mijn moeder en mijn oom denken, die samen graag zongen. Er bestaat nog een cassettebandje dat ze ingezongen hebben en waarop de liedjes van hun moeder, mijn oma, staan. Af en toe barsten ze in lachen uit. Ik weet zeker dat de zon schijnt en dat ze lekker buiten zitten. In ieder geval nemen ze de zon met zich mee als je het hoort. Dat doen dit soort boodschappen van over die verre grens ook. Een warme herinnering aan hun blijde samenzijn. .