Dat belooft wat

De hele dag was verder kalm voorbij gekabbeld gisteren. Kleinzoon, die van de surprise, was even aangewipt om zijn pingpongtafel af te maken en had honderd verhalen, verwachtingen, en leefde zich helemaal in als rol van een hypermoderne Sinterklaas, een die de 3D machine kan besturen. Zoonlief had hem wel heel veel geholpen daarmee, maar een kniesoor die daar op let. Zijn Franse Opa haalde hem na een uurtje weer op.

Daarna keken Lief en ik de film ‘De Soloist’ van de regisseur Joe Wright uit 2009 op de televisie. Een aandoenlijk drama, over een journalist die door toeval ontdekt dat een dakloze man ooit begonnen was aan het conservatorium. Die laatste rol was ongelooflijk goed gespeeld door Jamie Foxx. De film is gemaakt naar aanleiding van dit waar gebeurde verhaal. Nathaniel zoals de dakloze man heet, was vroeger ooit een begaafde cellist tot hij stemmen in zijn hoofd hoorde. De journalist probeert hem terug te krijgen in het gareel, totdat hij inziet, dat elk vogeltje zingt zo hij gebekt is en dat je iemand niet kan vormen naar wat jij denkt dat goed is voor de ander. Meesterlijke rollen, waanzinnig goed gespeeld.

Een begin gemaakt met het boek De Camino. Makkelijke weglezer is het eerste oordeel na een aantal bladzijden en het wekt vooral de nieuwsgierigheid op. Ze ontpelt vanaf bladzijde een steeds een beetje mysterie, dat er in besloten ligt.

Lief is met een vriend op stap. Het is een spannende tocht want de vriend had wel de plaats maar geen tijd genoemd. In de ochtend is een ruim begrip. Het weer werkt mee en als ze elkaar mislopen zat er in ieder geval een heerlijke frisse wandeling aan vast.

De afspraak met de oogarts is gemaakt. De wachttijd viel nog mee. De afspraak met de uroloog kan pas na de lunch. Het systeem was uitgevallen, toen ik in de ochtend belde. In de middag kon ik wel weer terecht. OOk in december, in Bilthoven, Het scheelde heel wat wachtdagen met het ziekenhuis hier in de stad. We zijn benieuwd. Zoonlief belde en ik bezwoer hem: ‘Geen zorgen voor de dag van morgen’,

Burney Bos is overlleden en meteen komt er weer een stukje verleden om de hoek kijken. Sentiment ook, nostalgie. We zitten weer op het grote bed met elkaar, de kinderen en ik, op zondagmorgen. Manlief is voetballen, maar wij hebben alle tijd. Op de VPRO ademt een groot deel van het aanbod Burney Bos. Hij heeft een belangrijk stempel gedrukt op het belang van televisie kijken. Het was zo de moeite waard. Hij voedde het nonconformisme dat ik hoog in het vaandel had en zeker voor de kinderen. Loop niet mee met de massa, zorg dat je zelfstandig blijft denken, wees kritisch op wat de maatschappij of het gewone leven je voorschotelt. Puur op gevoel trouwens, zoals ik dat altijd al had gedaan.

Appje van een van mijn lieve oud-collega’s uit de verpleging. Hij haalt me zondag keurig op met zijn bolide. We hebben een lunch in Leiden met ongeveer tien man. De app begon met ‘Dag Vrouwe van Nieuwegein tot Vreeswijk’ en ondertekent met ‘Uw immer toegenegen koetsier’. Haha, mijn dag kan niet meer stuk. Dat belooft wat.