Vol verwachting dus

Voor de boekbespreking Rebelse Genieën van Andrea Wulf moesten we in Den Haag zijn. Altijd weer fijn om door de zo bekende straten te rijden. De gastvrouw woonde in een statige wijk. Voor de reizigers was er een heerlijke kop thee met een banketbakkerskoekje en een fijn uitzicht op de stadstuin, waar de vogels af en aan vlogen. Toen iedereen binnen was gedruppeld, konden we beginnen. De biografie was eveneens goed ontvangen door de andere vier lezers. Er waren wat puntjes van kritiek, maar over het algemeen was het oordeel: Leest vlot weg, mooie sfeertekeningen, fijn zoals de personages worden geïntroduceerd. Als (milde) kritiek: Heeft de auteur niet het nodige zelf ingevuld of haar eigen mening over een persoon teveel geventileerd. We vonden haar soms te breedsprakig en er waren wel heel veel noten. Achter in het boek stonden de karakters beschreven, alleen niet allemaal. Sommige nauwelijks en bij anderen was alleen het werk beschreven. We zagen de hoeveelheid werk die ze er aan had gehad en we hadden allen respect voor dit staaltje van vernuft, Bovendien hadden we het allemaal met veel plezier gelezen.

In de drukke avondspits naar huis, vriendinlief reed mee. “S Avonds hadden we een vergadering van de tuin. Ik zou dochterlief ophalen en daar een hapje eten. Mmmm, bietenstamp met heerlijke balletjes. Onderweg zagen we een reiger in het donker roerloos in de sloot staan. Hij moest wel heel erg honger hebben, dachten we. Eigenlijk was ik al te moe voor de vergadering. De voorzitter was ziek, dus nam iemand haar waar. Het bleek dat er meer mensen last hadden van breedsprakerigheid en ook werden de zaken regelmatig op herhaling gezet. Ach ja. Twee keer per jaar is te overzien. Om kwart over tien spoorslag naar huis. Voor vandaag wachtte me een doktersconsult om half negen.

Dat betekende al heel vroeg in de running. Vijf voor half negen schoof ik, een beetje brak, de wachtkamer in. Het was niet druk. Een man van mijn leeftijd die de hele tijd voorovergebogen naar de grond zat te staren, een moeder met twee wel heel sippe kinderen, en een vrouw met, naar ik dacht, ook een grote zoon. Er hingen weer schilderijen aan de muur. Niet mijn smaak, maar dat mag verschillen natuurlijk. Wel pittig geprijsd. Allen zo rond de 1250 euro.

Mijn dokter is een lieve vrouw, zo eentje van aanpakken en geen zoete broodjes bakken. Ze zegt het recht op de vrouw af, maar heeft tot in het oneindige geduld, als je een en ander uitlegt. Een ouderdomskwaaltje dacht ik, maar bij nader onderzoek toch maar een doorverwijzing naar de uroloog en voor mijn ogen naar de oogarts. De gegevens werden per mail opgestuurd en kwamen in het patiëntenportaal. Heerlijk die efficiëntie van tegenwoordig en geen papieren rompslomp meer.

Het voelde bijna als een vrije dag, zo’n moment zonder afspraken. Lief maakte de koffie en we kletsten even bij. Het nieuwe boek voor de leesclub ligt klaar. Het is de Camino van Anya Niewierra. Een thriller voor de afwisseling. De recensies zijn goed. Wie weet. Voor de bioclub hebben we de biografie van Theo Thijssen gekozen van Peter-Paul de Baar. Heel benieuwd naar deze schrijver van onder andere Kees de Jonge, schoolmeester en socialist. Ook een tamelijk dikke pil, dus een flinke noot om te kraken als hij door de bus glijdt. Vol verwachting dus.