We zullen zien

Worldpress vraagt waar mijn voorkeur naar uitgaat: Het strand of de bergen. Daar is maar een antwoord mogelijk. Beide natuurlijk. Als ik ga uitwaaieren op het strand dan is dat zeer van betekenis. Ik geniet van de weidsheid en de zilte lucht, de wind die de strijd aangaat met de wapperende haren, de wolkenluchten die elkaar in snel tempo opvolgen, het geknerp van de schelpen onder je voeten. Niets werkt beter, dan met muizenissen in je hoofd naar het strand te gaan en zelfs in de schamele meters die ik er nu langs kan lopen vliegen ze met de wind mee naar de verre oorden over het water. Met een frisse neus, een nieuwe energie en een schoon gemoed kom ik er vandaan.

In de reis naar ons huis in Hongarije, was ik verrukt van het beeld dat ik nog kende van vroeger. Bergen met besneeuwde toppen waar we dankzij het gemak van de nieuwe tunnels en wegen moeiteloos onderdoor reden. Wat een heerlijkheid was deze vernieuwde kennismaking, vooral omdat ik had gedacht ze nooit meer terug te zien. Maar het allergrootste ontzag kreeg ik voor de berg en haar eeuwenoud bestaan door de tocht naar de waterval in Kroatië afgelopen oktober. . Nooit, voor mijn gevoel, had ik zo oog in oog gestaan met de imposante en indrukwekkende reuzen. Ik voelde me nietig en klein. Alice in Wonderland en had er graag de klimpartij na de waterval voor over. We moesten natuurlijk ook weer omhoog.

Vannacht had ik nog meer last van de kaken, het hoesten had zich verergerd en ik had het beurtelings koud en warm. Ik kneep ‘m een beetje, want als het corona zou zijn, konden een heleboel activiteiten sowieso geen doorgang vinden. Daar zaten een paar hele leuke bij. Woensdag de bio club en de bespreking van het boek Rebelse Genieën van Andrea Wulf. Woensdagavond een tuinvergadering. Zaterdag een reünie annex lunch van onze opleidingsgroep tot verpleegkundige uit 1973. Te leuk om te moeten missen. En ik word ook nog heel luxe opgehaald en thuisgebracht. Dan moet ik eerst mezelf weer in elkaar knutselen. Zoonlief had een coronatest voor me. Lief was mijn assistent. Geen corona, tot mijn grote opluchting. Dan moest de grieperigheid in bedwang gehouden worden door heel koest te blijven. Misschien wat extra vitaminen en het geloof bewaren in mijn sterke gesternte. Een uitdaging al met al.

Vanmorgen keek ik de twee eerste afleveringen van Sterren op het Doek terug. Vooral om de technieken en de resultaten die de diverse schilders bereiken maar ook om Eus, die op een prettige manier vooral de diepte in weet te gaan. Robben bleef zelf een beetje op de vlakte, maar met Olcay Gulsen ging dat als vanouds vanzelf, niet in de laatste plaats door alles wat die kleine doorzetter allemaal had gedaan in haar leven. De kunstwerken waren weer zeer verschillend, maar door de bank genomen vond ik de olieverfschilderijen vooral goed eruit komen. De gelaagdheid van het schilderen op plexiglas was een interessante. Ergens heb ik nog een plexiglazen zijruit van mijn eerste kleine blauwe prins. Wie weet wat nieuwe ideeën opleveren. Vanavond komt Daan Schuurmans, een markant hoofd. Ben benieuwd welke kunstenaars zich daarop gaan botvieren. We zullen zien.