Hulde aan moeder en zoon

Toch een tikkeltje geveld. Ik krijg namelijk een onbedwingbare zin in kippen-noedelsoep. Dat is al jaar en dag een veeg teken.

Mijn gedachten zijn nog steeds in het dorpje Jena, bij onze rebelse genieën. Wat een rijkdom als je deze erudiete gemeenschap vergelijkt met de afgelopen verkiezingen. Mensen die bezig zijn zich een weg door de schoonheid te banen, wetenschap poëtiseren, natuur poëtiseren. Een Schelling die zijn studenten niet leert over de dode grote mannen uit het verleden, maar ze een blik gunt op de toekomst. Alles staat in verbinding met elkaar, alles is een. Hoe romantisch als een hoogleraar zijn theorieën te berde brengt, staande aan een katheder verlicht door twee kaarsen en zijn studenten vanuit de donkere zaal zicht geeft op wat bijna als magie overkomt. Die sfeer dus.

Gisteren hebben we gezellig zitten keuvelen met de allerjongste aanwinst. Wat een heerlijk goedlachs en lief poppie is het toch. Haar tandjes komen door dus als er gevoed moet worden knarst ze het tandeloze bekkie meedogenloos heen en weer, drinkt niet of nauwelijks, maar laat zich wel heerlijk afleiden. De grote ogen met lange wimpers kijken pienter en alert de wereld in. Ook zo’n vredige kleine is een mooie tegenhang.

Zoonlief kwam thuis met de kleine krullebol, die bijna klein-af is en zich in het ziekenhuis zeer kranig had gedragen. Hij had er driekwart walnoot opgegeten en daarna mocht hij lekker spelen met een ander jongetje dat in hetzelfde schuitje zat. Al gauw was gebleken dat hij allergisch bleek voor walnoten en pecannoten, maar voor pepernoten gelukkig niet en dat was een hele geruststelling. Met histamine mee was het leed in de vroege middag alweer geleden. Zoonlief legde de benjamin op bed en ik putte uit het arsenaal aan Sintliedjes er enkele grappige op. ‘Sinterklaas is verdwenen’, ‘In Spanje daar zijn hoge bergen’ en natuurlijk de inmiddels klassieker: ‘Kleine Piet ging uit fietsen.’ Altijd handig zo’n onuitputtelijk arsenaal aan liedjes, voor elke situatie wel een.

Bij 2Doc.nl bevindt zich een documentaire van de VPRO van de filmmaker Gijs Wilber. Zijn moeder Lot heeft al enkele jaren last van ernstige vergeetachtigheid. Haar man heeft het over een enorme roze olifant in de kamer, de opkomende Alzheimer, en dat niemand, incluis hemzelf, dat bespreekbaar maakt met Lot zelf. Lot en haar man gaan door het verleden en zijn aan het inpakken omdat ze gaan verhuizen Aan het eind trekt zoonlief de stoute schoenen aan na een goed gesprek met zijn vader en gaat het gesprek met zijn moeder aan, omdat heel duidelijk te zien is dat ze er onder lijdt. Het wordt een zeer aangrijpend interview, waarin Lot aangeeft al heel lang te weten dat het niet goed gaat en ze veel te vergeetachtig is. Ze haalt aan dat ze haar eigen moeder ook zo heeft meegemaakt en ze weet dus precies wat haar te wachten staat. Met dit gesprek geeft zoonlief haar haar waardigheid terug. ‘Dit ben ik, dit mankeert mij en ikzelf en jullie moeten er mee dealen. Ik hoop wel nog op tien mooie jaren met je vader’, geeft ze hem als zalf op de wonde mee.

Soms zijn lastige vraagstukken openbreken heilzamer dan doen alsof er niets aan de hand is. Open kaart spelen is iets wat hoog in het vaandel staat. Om de hete brei heen draaien, kan achterdochtig maken en wekt irritatie op, ook al is de reden van het verzwijgen aan alle kanten te begrijpen. In het geval van Lot zal het voor een groot deel haar eenzaamheid weggenomen hebben. Hulde aan moeder en zoon.